Psychotic : CH6

6

            “หมอ คุณกำลังทำให้ผมเป็นบ้า”

            ไลควานลินกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูที่ขึ้นสีจัด งับลงเบาๆให้พัคจีฮุนสะท้านไปทั้งร่าง ดวงตาหวานฉ่ำเยิ้มมองใบหน้าคมที่อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ จนได้กลิ่นบุหรี่จางๆ

            พัคจีฮุนเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งโดนลน สองสายตาสบประสาน และแทบจะหยุดหายใจเมื่อรับรู้ถึงแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยไฟพิศวาสจากคนบนร่าง

            มือเรียวถูกส่งขึ้นมาลูบไรผมสีน้ำตาลอ่อน ก่อนจะไล้ไปมาตามกรอบหน้าหวานชวนให้คนถูกกระทำประหม่าจนลมหายใจติดขัด

            “ขอให้ผมนะ”

            สิ้นคำขอที่ชวนให้ร้อนวูบวาบไปทั้งร่างกาย ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ พัคจีฮุนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเอง ช่องท้องหดเกร็งยามมองคนที่พยายามอดทนกับคำขอที่ยังไม่ได้รับคำตอบ ไลควานลินขบกรามแน่นข่มอารมณ์ที่เอ่อล้นจนยากจะควบคุม

             และตอนนั้นเองที่พัคจีฮุนตัดสินใจส่งแขนขึ้นไปโน้มลำคอแกร่งให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะแตะปากอิ่มลงบนริมฝีปากของคนบนร่างเบาๆ ราวกับบอกว่านั่นคือคำอนุญาต

             

            เชิ้ตสีขาวของพัคจีฮุนถูกมือเรียวใหญ่กระชากออกอย่างง่ายดาย   ใบหน้าคมก้มลงไปจูบไซร้ลำคอระหงส์ไปมาก่อนจะเลื่อนขึ้นไปมอบรสจูบดูดดื่มให้คนใต้ร่างอีกครั้ง ฝ่ามือหยาบกร้านไล้ไปตามเอวคอดกิ่วก่อนมาหยุดอยู่ที่อกขาว มือหนาเคล้นคลึงจนเห็นเป็นรอยมือ ก่อนที่ลิ้นร้อนจะถูกส่งไปฉกชิมยอดปทุมถันอย่างรุนแรงจนแดงระเรื่อ แผ่นหลังบางลอยขึ้น แอ่นอกออกไปอย่างลืมตัวเมื่อไม่อาจนอนนิ่งอยู่บนเตียง

            “อ๊ะ” 

            จีฮุนครางประท้วงเบาๆเมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบยามที่ฟันคมขบลงอย่างแรงบนตุ่มไตสีสด ปลายลิ้นร้อนไล่ชิมจนชื้นแฉะไปทั่วร่างกายขาว ลมหายใจพัคจีฮุนขาดห้วงเมื่อควานลินไล่ลมหายใจร้อนไปจนถึงบริเวณท้องน้อยก่อนจะวนเวียนหยอกเย้าปลายลิ้นอยู่ตรงแอ่งสะดือราวกับจะกลั่นแกล้ง

            “ค..ควานลิน” ไลควานลินไม่สนใจน้ำเสียงลังเลในยามที่เขาส่งมือไปถอดกางเกงอีกฝ่ายก่อนจะรูดชั้นในออกในคราเดียวกัน สายตาคมมองสำรวจร่างเปล่าเปลือยที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยสวาทที่เขาเป็นคนฝากไว้ มันยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบให้โหมกระหน่ำ ท่อนขาเรียวถูกช้อนขึ้นและจับตั้งชัน

            “อื้อ” ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อส่วนที่ไวต่ออารมณ์ถูกโลมเลียอย่างเร่าร้อนไปพร้อมกับฝ่ามือหนาสากที่ขยับสร้างจะหวะมือ พัคจีฮุนหลุดเสียงครางออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อควานลินครอบครองมันด้วยปาก แกนกายแข็งขืนตั้งชั้น ร่างกายร้อนผ่าวจนความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไร้ซึ่งประโยชน์ใดๆ

            “อา..” มือขาวถูกส่งไปขยุ้มกลุ่มผมนุ่มของคนที่ซุกไซร้อยู่ตรงหว่างขาของตัวเอง พัคจีฮุนเชิดหน้าขึ้นก่อนสูดปากอย่างเสียวซ่านในยามที่ร่างสูงเร่งจังหวะปากให้หนักหน่วง ท้องน้อยหดเกร็งบีบรัด หัวสมองขาวโพลนจนสติสัมปชัญญะขาดหาย ลมหายใจขาดห้วง...

            ...และตอนนั้นเองที่ไลควานลินผละออกมา ความรู้สึกของจีฮุนเหมือนคนถูกกระชากให้ตกหน้าผาสูงชันทั้งที่ยังไม่ได้ขึ้นไปบนยอดสูงสุด

            “ทำต่อเอง ผมรู้ว่าหมอทำได้” จีฮุนผงกศีรษะขึ้นมามองคนพูดตาเขียวปั้ด

            ใครมันจะกล้าทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกัน

“ฉันไม่ทำ” จีฮุนตอบเสียงแข็งใบหน้าบูดบึ้งแต่ไลควานลินก็ไม่ยอมเช่นกัน

“งั้นผมไม่รับประกันว่าพรุ่งนี้หมอจะเดินได้หรือเปล่า” ร่างสูงยกยิ้ม และพัคจีฮุนรู้ว่านั่นไม่ใช่คำขู่

ไลควานลินไม่คิดว่าเขาจะอดใจใช้นิ้วเบิกทางให้อีกฝ่ายไหวในเมื่อสิ่งที่อยู่ใต้กางเกงเขามันคับพองพร้อมที่จะสอดใส่เข้าไปในร่างกายอีกคนเต็มที

ไม่เสียเวลาชั่งใจให้นานพัคจีฮุนชันตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง แยกขาออกกว้างเผยให้เห็นช่องทางสีเชอร์รี่ที่น่าลิ้มลอง เขาส่งนิ้วกลางเข้าปาก ชโลมปลายนิ้วด้วยน้ำลายก่อนจะเลื่อนลงไปจ่อที่ช่องทางร้อนของตนเอง ท่ามกลางสายตาของไลควานลินที่มองตามทุกการกระทำ

พัคจีฮุนกลั้นใจกดฝังนิ้วกลางผ่านลงไปยังช่องสวาทที่ตอดรับตัวเขาดีจนนึกกลัว

แย่แน่

“นิ้วเดียวไม่พอหรอก ของผมใหญ่กว่านั้นเยอะ” จีฮุนปรายตามองคนที่พูดจาหยาบโลนด้วยใบหน้าร้อนผ่าว คนตัวเล็กพยายามไม่สนใจสายตาที่มองมาราวกับจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว

           

            “อ๊ะ..” เสียงหวานเผลอร้องออกมาในยามเพิ่มนิ้วเข้าไปเป็นสองก่อนจะเริ่มขยับนิ้วตามจังหวะการหายใจที่ถี่ขึ้นเรื่อยๆ หน้าอกขาวกระเพื่อมขึ้นลง

            “อึก” ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเสียวซ่านทันทีที่ควานเจอจุดกระสัน ฟันขาวขบกัดปากอิ่ม ผสานสายตาเข้ากับไลควานลินที่มองมา มันยิ่งทำให้ความตื่นเต้นเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

            จนกระทั่งข้อมือเล็กของเขาถูกยึดไว้ด้วยมือของใครอีกคน

            “ทนไม่ไหวแล้วว่ะ”

            จีฮุนอยากด่าควานลินว่าโรคจิต เป็นคนบังคับให้เขาทำเองไม่ใช่หรือไง แต่ตอนนี้ความสนใจกลับตกไปอยู่ที่ท่อนล่างเปลือยเปล่าอันแสนกำยำของคนเด็กกว่า

            เขาถูกไลควานลินลากข้อเท้าให้กลับลงมานอนราบ เรียวขาขาวข้างหนึ่งถูกจับพาดบ่า ก่อนอีกคนจะใช้ปากฉีกซองถุงยางที่ถือไว้ออก เด็กหนุ่มสวมมันลงไปอย่างชำนาญ จ่อความแข็งขืนถูไถเข้ากับปากทางสวาทที่กระตุกเกร็งตอบรับจนจีฮุนครางฮือ

            และในที่สุดเขาก็ฝังความต้องการของตัวเองลงไปจนสุดทาง

            “อ๊า” มือเรียวขยำลงบนไหล่กำยำ พัคจีฮุนจิกเล็บลงบนผิวเนื้อของอีกฝ่ายเพื่อระบายความจุกแน่นจากการสอดใส่เข้ามาในคราวเดียว สารหล่อลื่นจากถุงยางเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเมื่อความเป็นชายคับแน่นอยู่ในตัวเขา

            ไลควานลินหยุดนิ่ง แช่แกนกายร้อนค้างไว้เพื่อให้อีกคนผ่อนคลายลง เพราะมันตอดรัดจนเขาขยับแทบไม่ได้

            ไม่สิ..เขาขยับได้ แต่ถ้าขยับตอนนี้จีฮุนจะเจ็บมาก

            “ข..เข้ามา” จีฮุนเอ่ยบอกเสียงพร่า ความกระสันในร่างตรงหน้ามันมากล้นเกินกว่าจะกลัวความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

            “ไม่” ร่างสูงปฏิเสธ

            “ควานลิน” เสียงหวานเอ่ยชื่อเขาอย่างเว้าวอน ดวงตาฉ่ำเยิ้มที่ฉายแววทรมานทำให้ปราการความอดทนสุดท้ายของไลควานลินขาดสะบั้น

            ที่เคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้เจ็บตอนนี้เขาขอถอนคำพูด

            “ครางชื่อผมดังๆละกัน”

            สิ้นคำมือหนาก็คว้าเอาสะโพกอีกคนให้ลอยขึ้นจากเตียง ร่างสูงดึงสะโพกถดหนี ถอนแกนกายออกไปจนเกือบสุด ก่อนจะกระแทกมันกลับลงมาอย่างแรง

           

            พัคจีฮุนกรีดร้องสุดเสียง สัมผัสได้ถึงของเหลวข้นเหนียวยามที่ช่องทางด้านหลังฉีกขาด นิ้วเรียวจิกลงบนแผ่นหลังกำยำ ทิ้งร่องรอยแห่งความเจ็บปวดและเสียวกระสันเอาไว้จนแสบสันไปทั่ว

            ทว่ายิ่งพัคจีฮุนข่วนแรงมากเท่าไหร่ ไลควานลินก็สวนสะโพกกลับมาแรงขึ้นเท่านั้น

            ริมฝีปากร้อนประกบลงมาอีกครั้ง ไลควานลินตะโบมจูบปากบวมเจ่อนั่นอย่างหิวกระหาย ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปเกี่ยวรัดตวัดพันกับพัคจีฮุนที่ตอบสนองเขาอย่างถึงใจ ร่างสูงถอนจูบออก น้ำลายเหนียวไหลเยิ้มเปื้อนไปทั่วจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร เลื่อนลงไปงับลงบนเม็ดทับทิมที่แข็งชูชันสู้ฟันคม

            มือหนาส่งไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนสู้มืออีกครั้ง พัคจีฮุนรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายเมื่อถูกกระทำจากทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ร่างเล็กแอ่นสะโพกผายรับก่อนจะสวนกระแทกกลับไปยามที่อีกฝ่ายกระแทกลงมา

บทรักที่ไม่มีใครยอมใคร

            “อืม” ความเสียวซ่านวิ่งวงไปถึงปลายทางจนควานลินต้องข่มเสียงครางต่ำในลำคอ ยิ่งจีฮุนท้าทายเขามากเท่าไหร่เขายิ่งขย่มโหมแรงกลับคืนไปอย่างบ้าคลั่ง

            “เรียกชื่อผม” เสียงแหบกระซิบสั่งคนใต้ร่าง พัคจีฮุนปรือตามองใบหน้าหล่อเหลาชื้นเหงื่ออย่างเชื่อฟัง

            “ไล อึก” ไลควานลินโถมกายใส่ทันทีที่เสียงหวานเริ่มเอื้อนเอ่ย

            “ว่าไงนะ”  ถามย้ำอีกครั้งราวกับแกล้งกัน ทั้งที่รู้ว่าเขาจะเสียวจนพูดไม่ได้ถ้าทำแบบนั้น

            “ไล อึก” จีฮุนหอบหายใจเมื่อรู้สึกถึงอาการบีบรัดที่ช่องท้อง มือขาวปัดป่ายไปทั่วร่างกำยำ ลมหายใจติดขัด ในขณะที่หัวสมองเริ่มขาวโพลน

            “เรียกชื่อผม”

            เอวบางบิดส่ายไปมาด้วยความทรมาน สะโพกขาวแอ่นขึ้นลอยสูงจากเตียง

           

            “ไลควานลิน อ๊า...”

           

            พัคจีฮุนทิ้งสะโพกลงไปบนฟูกนอนอย่างคนหมดเรี่ยวแรง หางตาสวยปริ่มไปด้วยหยาดน้ำใส ร่างขาวนอนหอบหายใจจนอกกระเพื่อม ก่อนจะรับรู้ถึงสัมผัสข้นเหนียวของน้ำสีขาวขุ่นที่เปรอะเปื้อนอยู่บนหน้าขาตัวเองและหน้าท้องแกร่ง

            ไลควานลินคว้าหมับเข้ายังแกนกายที่เพิ่งปลดปล่อย แล้วเริ่มรูดขึ้นรูดลงปลุกปั่นให้สั่นอีกครั้ง ผิวขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดทำให้เขาแทบอยากจะบดร่วงนวลให้แหลกละเอียดเป็นผุยผง เสียงแหบก้มลงไปกระซิบคนที่นอนหอบหายใจรวยรินอยู่บนเตียง

            “ขึ้นให้ผมที”

            พัคจีฮุนมองอีกฝ่ายเหมือนไม่อยากเชื่อหู แต่ไลควานลินกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ จนคนมองหมั่นไส้

            รู้ใช่ไหมว่าเขาต้องตามใจ

            ราวกับล่วงรู้ความคิดของคนน่ารัก ไลควานลินถอนแกนกายออก ...พลิกตัวกลับมานอนหงายรอคอยอีกฝ่ายอย่างย่ามใจ พัคจีฮุนมองเด็กตรงหน้าอย่างคาดโทษ แล้วปีนขึ้นไปชันเข่าอยู่เหนือสะโพกแกร่ง

ฝ่ามือขาวจับส่วนอารมณ์แข็งขืนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำหล่อลื่นจากภายในตัวเขาเอาไว้ จ่อมันลงกับปากทางร้อนที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีช้ำจากการถูกกระทำอย่าไม่ปรานีจากคนใต้ร่าง พัคจีฮุนกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะกลั้นใจทิ้งสะโพกลงไปจนสุด

“อึก” ไลควานลินกัดฟันแน่นจนลำคอขึ้นเกร็งเป็นเส้นเอ็น เขาค่อยๆอดทนให้พัคจีฮุนเป็นคนจัดการกับเกมรักในครั้งนี้เพราะรู้ว่าถ้าเป็นคนทำเองจีฮุนคงจะชิงเสร็จก่อนเขาไปอีกรอบ

เสียงหวานครางกระเส่ายามที่กระแทกสะโพกลงไปซ้ำๆ ความเจ็บในคราวแรกหายไปจนเหลือทิ้งไว้แต่ความสุขสม ใบหน้าน่ารักยิ้มหวานให้คนใต้ร่างอย่างลืมตัว

“อ๊า”

และไลควานลินก็ลืมตัวจนสวนสะโพกกลับไปอย่างแรกเช่นกัน ถ้าพัคจีฮุนยังเป็นอยู่แบบนี้ควานลินคิดว่าเขาคงห้ามใจไม่ให้ทำรักอีกฝ่ายแรงๆได้อย่างแน่นอน

ร่างสูงตัดสินใจยันตัวขึ้นมานั่งทำให้พัคจีฮุนต้องใช้ขาเกี่ยวรัดเอาสอบเอาไว้ คราวนี้จังหวะหนักเบาถูกใช้สลับกัน พัคจีฮุนตัวสั่นอยู่บนตักแกร่งของเด็กอายุสิบเจ็ด งับลงไปแรงๆที่บ่ากว้างเพื่อเป็นการทำโทษคนเอาแต่ใจ

            “จีฮุนครับ”

            “อือ?”

            เสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อเขาทำให้คนน่ารักเผลอเอียงหน้ากลับมาซุกลงบนอกกว้างก่อนจะถูไถไปมาอย่างไร้สติ

                “นี่ยั่วผมอยู่หรอ?”

               

                พัคจีฮุนชะงัก ไลควานลินถามเหมือนไม่แน่ใจแต่แล้วใบหน้าหล่อเหลากลับยกยิ้มขึ้นมา เป็นรอยยิ้มร้ายที่ทำเอาพัคจีฮุนเสียวสันหลังวาบ

                “ตอนแรกว่าจะขออีกยก แต่ตอนนี้ผมขอยันเช้าเลยแล้วกัน”

กลับไปอ่านต่อที่เด็กดีค่ะ #ไซโคหลินฮุน