กระแทก
SF กระแทก
Pair LINHOON
Rate NC 18+
Writer I'm_blind
Hashtag #linhoonshortficbyLL
ช่วงสุดท้ายของกิจกรรมบนเวทีเหล่าเมมเบอร์ค่อยๆทยอยเดินเข้าไปทีละคน แน่นอนว่าทุกคนมีสีหน้าเหนื่อยล้าทว่ากลับอิ่มเอมใจ
ทุกคน ยกเว้น...
"จีฮุนทำไมฮยองทำหน้าแบบนั้นล่ะ" อีแดฮวีเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นใบหน้าบอกบุญไม่รับของพี่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับรอง จีฮุนไม่ได้ตอบคำถามนั้นแต่กลับกวาดสายตามองไปทั่วห้องแต่ไม่พบร่างคนที่ต้องการจะคุยด้วย
จะเรื่องอะไรเสียอีก ก็เรื่องบนเวทีเมื่อกี้น่ะสิ
"ควานลินมันไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ" อีกฝ่ายตอบเหมือนรู้ใจ คนโตกว่าพยักหน้าให้เป็นเชิงขอบใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วตรงไปยังห้องน้ำที่ว่า ถ้าไม่ได้ด่าไอ้เด็กโข่งวันนี้พัคจีฮุนคงนอนไม่หลับ
"ไลควานลิน" เสียงหวานกึ่งตะโกนกึ่งกระซิบด้วยความเกรี้ยวกราดเมื่อเข้ามาในห้องน้ำที่แดฮวีบอกแต่แล้วพัคจีฮุนกลับต้องพบว่ามันว่างเปล่า
"อ่าว เห้ย!" ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวกลับร่างเล็กกลับโดนวงแขนของใครบางคนโอบรอบเอวไว้ก่อนจะทันได้ตั้งตัวก็ถูกลากให้เข้าไปยืนในห้องน้ำแคบๆด้วยกัน พอตั้งท่าจะโวยวายก็ถูกมือหนาปิดปากเอาไว้ พัคจีฮุนดิ้นสุดแรงพร้อมทั้งถองศอกเข้าไปยังสีข้างของคนที่ชอบเล่นพิเรนท์ประจำ ไม่ต้องให้เดาก็รู้ว่าใคร
"เรื่องบนเวทียังไม่เคลียร์เลยนะ อยากตายคามือซ้ำสองหรอ" จีฮุนที่ดิ้นจนพลิกตัวกลับมาประจันหน้าได้ถามเสียงขุ่น แต่เด็กตรงหน้ากลับยิ้มทะลิ้นแถมยังยั่วมัวโหด้วยคำตอบแบบที่คนฟังต้องของขึ้น
"อยากตายคาอกจีฮุนมากกว่า"
ไม่ว่าเปล่ามือปลาหมึกยังเริ่มอยู่ไม่สุข จากที่โอบเอวอยู่ดีๆก็เปลี่ยนไปลูบสะโพกมนก่อนจะบีบก้นนิ่มแรงๆให้คนโดนกระทำได้มองตาเขียวปั้ด แต่ถามว่าควานลินสนหรือ ก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าไม่
"อย่ามารุ่มร่ามนะ เรื่องบนเวทียังไม่ได้เคลียร์เลย" ถ้าไม่ติดว่าหลังจบรอบแรกก็ต้องรีบเตรียมตัวเพื่อขึ้นแสดงต่อจีฮุนคงจะฟาดอีกคนไม่ยั้งตั้งแต่ตอนนั้น โทษฐานที่ทำให้เขาอับอายต่อหน้าเมมเบอร์และแฟนคลับอีกนับพัน
"ผมยังกระแทกแรงไม่พออีกหรอครับ" ไม่ถามเปล่ายังอุตส่าห์โน้มลงมาใกล้แล้วเป่าลมหายใจร้อนเข้าไปในหูอีกคนให้ได้แก้มขึ้นสีเล่น แต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอายหรือโมโหกันแน่
"เห็นก็รู้แล้วป่ะว่าลูกโป่งมันไม่แตกแน่ๆอ่ะ จะกระแทกมาทำบ้าไร" จีฮุนไม่ยอมแพ้ที่จะเอาเรื่อง มันน่าโมโหไหมล่ะ เล่นกอดเขาไม่ยอมปล่อยขน่ดนั้นแถมยังกระแทกซะเท้าเกือบลอย
"ผมก็ไม่ได้อยากให้ลูกโป่งแตก แต่อยากให้อย่างอื่นแตกมากกว่า"
"ฮะ?" ถึงกับต้องทวนคำเพราะไม่เข้าใจที่อีกคนจะสื่อ ไม่ได้โง่นะก็แค่ตามความคิดสัปดนของเด็กนี่ไม่ทันมากกว่า ไม่แน่ใจว่าหมายถึงอะไรแต่ต้องเป็นความคิดชั่วๆแน่นอน
"ถ้างงงั้นลองดูใหม่ไหมล่ะครับ คราวนี้ผมรับรองว่ากระแทกไม่กี่ทีแตกแน่นอน" และตอนนั้นเองที่สมองของพัคจีฮุนเหมือนมีใครมาเปิดสวิตซ์ไฟให้สว่างจ้า เข้าใจทุกความคิดที่อีกฝ่ายอยากจะบอกและการกระทำอีกฝ่ายจะสื่อ ร่างเล็กหมุนตัวกลับแล้วรีบปลดกลอนด้วยความร้อนรน แต่เหมือนจะช้าไปหนึ่งก้าว ไลควานลินพลิกตัวเขากลับมาแล้วดันเขาติดผนังทันที
"ปล่อยเลยนะ" จีฮุนออกแรงผลักร่างสูงออกไปแต่ควานลินก็แสนจะดื้อด้าน
"ไม่ปล่อยครับ"
"นี่มันห้องน้ำนะ!" แถมยังเป็นห้องน้ำสาธารณะที่ด้านนอกมีทีมงานเดินกันให้ว่อนด้วย
"ที่ไหนก็ได้ครับ ผมไม่สน"
"แต่ฉันสน ปล่อย!" ไม่สนเห็นทีคงจะไม่ได้ ถึงจะเป็นห้องน้ำทางด้านหลังแต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าจะไม่มีใครโผล่เข้ามา ควานลินแม่งโคตรบ้า จีฮุนคิดผิดชะมัดที่ยอมตามใจเด็กดี(แตก)จนพักหลังเด็กมันเริ่มจะเคยตัว ทำอะไรตามใจตัวเองไปเรื่อยเลย
"ปล่อยก็ได้"
"ดี ปล่อ..."
"แต่ขอจูบก่อน นะ แค่จูบยังไม่ได้เลยหรอครับ โถ่ คนใจร้าย" พูดเองเออเองซะหมด แล้วยังไง พัคจีฮุนก็ควรจะใจแข็งแล้วเขกกบาลกลับไปอักสักทีสิ ให้เหมือนกับความตั้งใจแรกที่จะเข้ามาด่าน่ะ ไม่ใช่การที่เลื่อนมือไปโน้มต้นคอแกร่งลงมาแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้แบบนี้
"อืม" เสียงครามทุ้มต่ำดังขึ้นเมื่อกระต่ายที่ทำตัวพยศก่อนหน้ากลายร่างมาเป็นนางแมวยั่วสวาท จะว่ายังไงดีล่ะ ควานลินรู้ว่าจีฮุนไม่ได้ตั้งใจหรอกแต่ของแบบนี้มันอยู่ในสัญชาติญาณ และเขาก็ชื่นชอบมันเหลือเกิน
อย่างตอนที่ริมฝีปากบวมช้ำนั่นเลื่อนลงมาขบเม้มต้นคอเขาให้เจ็บจี๊ดเล่นๆแต่กลับไม่ทิ้งรอยไว้นั่นน่ะ หรือแม้กระทั่งตอนที่ลิ้นเล็กไล้ไล่ไปตามไรฟันให้ได้จั๊กจี้เล่นๆก็เช่นกัน เขาแม่งโคตรจะชอบเลย
"อา" ขนาดตอนที่ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเพื่อเปิดโอกาสให้เขาได้ลิ้มชิมรสชาติของตัวเองได้ถนัดมันก็ยังยั่วเย้าเร้าอารมณ์จนแทบจะทนไม่ไหว อยากจะจับร่างขาวเนียนตรงหน้ามากระแทกแรงๆให้สมใจ จะทำให้ลืมไปเลยว่าที่เล่นๆบนเวทีมันเป็นยังไง
และเร็วเท่าความคิด ไลควานลินจัดการปลดตะขอกางเกงอีกคนออกด้วยความว่องไวประหนึ่งว่าตัวเองเป็นเดอะแฟลช กว่าพัคจีฮุนที่กำลังเผลอไผลไปกับความสุขสมที่ได้รับจะรู้ตัวก็ตอนที่กางเกงสีกากีถูกร่นลงไปกองอยู่ตรงข้อเท้าแล้ว
"ควานลินหยุด!" ได้สติอีกทีก็เมื่อขาข้างหนึ่งถูกยกให้แนบชิดกับเอวสอบ ตอนนั้นแหละถึงได้รู้ว่าอะไรๆมันชักจะเลยเถิดไปไกลเสียแล้ว
"จะสายแล้วนะ เราต้องรีบกลับ" จีฮุนรีบห้าม แม้จะยังอยู่ในช่วงเวลาพักผ่อนหลังจบกิจกรรมทั้งหมดแต่ก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีพวกเขาก็ต้องเตรียมตัวกลับกันแล้ว
"อีกยี่สิบนาที เหลือเฟือ ผมบอกว่าไงว่าจะกระแทกให้แรงๆ"
"อย่ามาโรคจิตนะ จะบ้.. อ๊ะ" ไม่รอฟังคำบ่นให้ปวดหูมือร้อนก็จัดการกอบกุมส่วนน่ารักที่เริ่มจะแข็งขืนตามพายุอารมณ์ที่พัดโหมขึ้นเรื่อยๆ ปลายนิ้วแตะลงไปบนของเหลวชื้นแฉะแล้วเอ่ยล้อ
"จริงๆมันปริ่มมาตั้งแต่บนเวทีแล้วใช่ไหมล่ะครับ"
พัคจีฮุนเหมือนจะได้ยินเสียงแก้มและใบหูไหม้ด้วยความกระดากอายกับคำพูดคำจานั่น มันชักจะมากเกินไปเสียแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กจะมาปีนเกลียวผู้ใหญ่แบบนี้ได้อย่างไร
"แล้วอย่ามาแตกก่อนฉันก็แล้วกัน"
พูดจบมือเล็กก็ผลักอีกคนให้กลับลงไปนั่งบนชักโครกก่อนที่จะตามขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักทันที ไลควานลินสูดปากมองคนที่เตรียมความพร้อมให้ตัวเองด้วยความกระสัน ความต้องการเอ่อล้นจนปวดหนึบไปทั้งช่วงล่าง โดยเฉพาะตอนที่มือเล็กกอบกุมส่วนนั้นของเขาไว้แล้วเริ่มรูดขึ้นลงด้วยจังหวะหนักสลับเบา
"ซี้ด" ถึงกับกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ไหวเมื่อสะโพกที่นั่งทับอยู่บนตักเขาเมื่อกี้ลอยอยู่บนส่วนแข็งขืนพร้อมด้วยช่องทางสีสดที่พร้อมจะรับเขาเข้าไปทุกเมื่อ
"อย่าซนได้ไหม จะเข้าก็เข้ามา" เขาบอกอย่างใจร้อนเพราะอีกคนเอาแต่แกล้งด้วยการถูไถสะโพกอวบอิ่มไปมาแล้วจ้องหน้าเขาด้วยดวงตาหวานหยดเยิ้มแบบที่เห็นแล้วได้แต่สาบานกับตัวเองว่าถ้าใส่เข้ามาเมื่อไหร่เขารับรองว่าจะจัดหนักให้ถึงใจ เอาแบบที่ต้องอุ้มกลับขึ้นไปบนรถได้เลยยิ่งดี
"อดทนสิ" จีฮุนต้องเสียงพร่า ไม่วายเลื่อนริมฝีปากไปขมเม้มใบหูแดงจนอีกคนถึงกับต้องขบกรามแน่น
"มีเวลาไม่เยอะนะครับ" เขาไม่ว่าหรอกถ้าจะเล่นน่ะ ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ตอนที่เวลามันจวนเจียนจะหมดแบบนี้เกรงว่าจะไม่ทัน
"เดี๋ยวนายก็แตกแล้ว จะซีเรียสไปทำไม" จีฮุนถามติดตลกแต่ควานลินไม่ตลกด้วย เขาหรี่ตามองอีกคนอย่างคาดโทษ
"ปากดีจังครับ แฟนใคร หื้ม" ถามแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากแทบจะชิดกัน ใกล้จนจีฮุนไม่ทันได้สังเกตรอยยิ้มร้าย
"แฟนคนปากดีกว่... อ๊...." เขาเกือบกรีดร้องออกไปสุดเสียงในยามที่อีกคนจับสะโพกตัวเองกดลงไปบนแท่งร้อนนั่น ฟันขาวขบกัดริมฝีปากด้วยความทรมานที่ไม่สามารถเปล่งเสียงร้องออกไปได้ หยดน้ำใสไหลซึมอยู่ที่ปลายหางตา
"จะร้องก็ร้องเลยครับ แค่เสียงกระแทกคนเขาก็รู้กันหมดแล้ว"
"ควานลิน! อ้ะ"
แล้วจีฮุนก็ได้ร้องออกมาจริงๆเพราะอีกคนสวนสะโพกกระแทกใส่อย่างไม่ยั้ง เร่งเครื่องเดินหน้าอย่างเต็มกำลัง แล้วคิดว่าคนแบบเขาจะปล่อยให้โดนรังแกอยู่ฝ่ายเดียวหรือ ไม่มีวันซะหรอก
"อึก"
ควานลินถึงกับจุกไปกับความสุขสมที่ได้รับ ร่างกายร้อนผ่าวเหงื่อกาฬไหลซึมราวกับคนที่ไปวิ่งมาราธอนมาหลายกิโลฯทั้งที่เขาแทยจะไม่ได้ขยับส่วนไหนของร่างกายเลยนอกจากสะโพก
ขยับเพื่อสวนกลับ ขยับเพื่อตอบรับ จัดปรับจังหวะเพื่อสอดประสานบทรักได้อย่างไม่มีติดขัด
แข็งแกร่ง หนักหน่วง อ่อนหวาน อ่อนโยน ราวกับเครื่องอัตโนมัติที่รับคำสั่งจากเสียงครางและสีหน้าของคนบนร่าง เพียงแค่มองก็รู้ว่าอีกฝ่ายปรารถนาให้เกมอันร้อนแรงดำเนินไปในทิศทางไหน รู้ใจทุกอย่างแม้กระทั่งตอนที่เสียงหวานครางเครือด้วยความสุขอันเปี่ยมล้นเขาก็ยังผ่อนจังหวะลงให้ได้พักหายใจ
"ทำไมรีบไปจังล่ะครับ" ควานลินถามคนที่บัดนี้ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่าน มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าพัคจีฮุนกำลังจะขึ้นไปแตะขอบสวรรค์
"น..นายนั่นแหละ" หอบหายใจถี่ อกชื้นเหงื่อกระเพื่อมขึ้นลงบ่งบอกความทรมานได้ดี
"ผมจะยอมแตกก่อนก็ได้นะ ถ้าฮยองยอมให้แตกใน"
"ควานลิน!" จีฮุนแทบอยากจะปาดคอตายมันตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ผีห่าซาตานตนใดเข้าสิงไอ้เด็กไทเปที่เคยนั่งหน้าหงิมกอดเข่าอยู่บนพื้นให้มากลายเป็นปีศาจร้ายแบบนี้ก็ไม่รู้
"อ้ะ" ไม่ต้องรอคำตอบควานลินก็จัดการสานต่อกินกรรมที่ทำไว้ทันท่วงที กายขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด พัคจีฮุนสั่นไปทั่วร่าง เล็บเท้าจิกเกร็งเข้าหากันด้วยความทรมานจวนเจียนจะขาดใจ
"อีกนิดเดียวครับ"
ความอัดอั้นที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยมันทำให้เขาแทบกระอักตายคาไหล่แกร่งแต่เพราะอีกคนขอเอาไว้จีฮุนจึงอดทน แต่เหมือนตอนนี้จะไม่ไหวแล้ว
"อีกนิดเดียวจริงๆ"
เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่วห้องน้ำแคบๆ ไม่ได้สนว่าจะมีใครเดินมา แต่ถึงจะอยากสนก็คงไม่ทันเสียแล้ว สมองมึนเบลอจนไม่ได้ยินเสียงอื่นนอกจากเสียงครางทุ้มต่ำที่ดังอยู่ข้างใบหู และตอนนั้นเองที่เขารู้สึกว่าท้องน้อยเสียววาบไปพร้อมกับของเหลวอุ่นร้อนที่ฉีดเข้ามาในร่างกายตน
"อ๊าา"
จีฮุนไม่รอช้าที่จะปลดปล่อยตามออกไป สัมผัสชื้นแฉะที่หน้าท้องกับบริเวณต้นขาบ่งบอกได้ว่าบทรักดำเนินมาถึงฉากสุดท้ายแล้ว
"ฮยองแม่ง โคตรน่ารักเลยว่ะ" ไม่พูดเปล่าควานลินยังกอดรัดร่างคนที่นอนหอบหมดแรงไว้แน่น แถมยังหอมยังฟัดอยู่แบบนั้นจนในที่สุดจีฮุนก็ทนไม่ไหวต้องฝืนลุกขึ้นมาดันใบหน้าหล่อเหลานั่นออกไปแล้วสั่งให้แต่งตัว
"เดี๋ยวผมเช็ดให้" ร่างสูงแย่งทิชชู่จากในมืออีกคนมาถือไว้ จีฮุนขาสั่นในตอนนี้นิ้วเรียวล้วงเข้าไปคว้านเอาความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาจากร่างกายของเขา
"อึก"
"เสียวหรอครับ ต่อรอบสองไม่ได้แล้วนะ เราต้องไปแล้ว" ควานลินว่าเมื่อเห็นพัคจีฮุนกัดปากแน่น
"อ..ไม่ต่อแล้วเหมือนกันโว้ย ไอบ้า!"
END
แถม
"ฮยองเจอควานลินไหมๆ" แดฮวีชะโงกหน้ามาถามในตอนที่เขานั่งอยู่บนรถตู้แต่ปรากฎว่าจีฮุนหลับไปเสียแล้ว เลยกลายเป็นควานลินที่ต้องตอบแทนก่อนจะยิ้มให้มักเน่ปลอมของวงแบบรู้กัน
"คิดว่าเจอไหมล่ะ;p"
จบจริงๆจ้า ชอบไม่ชอบไปกันได้ที่
#linhoonshortficbyLL
Pair LINHOON
Rate NC 18+
Writer I'm_blind
Hashtag #linhoonshortficbyLL
ช่วงสุดท้ายของกิจกรรมบนเวทีเหล่าเมมเบอร์ค่อยๆทยอยเดินเข้าไปทีละคน แน่นอนว่าทุกคนมีสีหน้าเหนื่อยล้าทว่ากลับอิ่มเอมใจ
ทุกคน ยกเว้น...
"จีฮุนทำไมฮยองทำหน้าแบบนั้นล่ะ" อีแดฮวีเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นใบหน้าบอกบุญไม่รับของพี่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับรอง จีฮุนไม่ได้ตอบคำถามนั้นแต่กลับกวาดสายตามองไปทั่วห้องแต่ไม่พบร่างคนที่ต้องการจะคุยด้วย
จะเรื่องอะไรเสียอีก ก็เรื่องบนเวทีเมื่อกี้น่ะสิ
"ควานลินมันไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ" อีกฝ่ายตอบเหมือนรู้ใจ คนโตกว่าพยักหน้าให้เป็นเชิงขอบใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วตรงไปยังห้องน้ำที่ว่า ถ้าไม่ได้ด่าไอ้เด็กโข่งวันนี้พัคจีฮุนคงนอนไม่หลับ
"ไลควานลิน" เสียงหวานกึ่งตะโกนกึ่งกระซิบด้วยความเกรี้ยวกราดเมื่อเข้ามาในห้องน้ำที่แดฮวีบอกแต่แล้วพัคจีฮุนกลับต้องพบว่ามันว่างเปล่า
"อ่าว เห้ย!" ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวกลับร่างเล็กกลับโดนวงแขนของใครบางคนโอบรอบเอวไว้ก่อนจะทันได้ตั้งตัวก็ถูกลากให้เข้าไปยืนในห้องน้ำแคบๆด้วยกัน พอตั้งท่าจะโวยวายก็ถูกมือหนาปิดปากเอาไว้ พัคจีฮุนดิ้นสุดแรงพร้อมทั้งถองศอกเข้าไปยังสีข้างของคนที่ชอบเล่นพิเรนท์ประจำ ไม่ต้องให้เดาก็รู้ว่าใคร
"เรื่องบนเวทียังไม่เคลียร์เลยนะ อยากตายคามือซ้ำสองหรอ" จีฮุนที่ดิ้นจนพลิกตัวกลับมาประจันหน้าได้ถามเสียงขุ่น แต่เด็กตรงหน้ากลับยิ้มทะลิ้นแถมยังยั่วมัวโหด้วยคำตอบแบบที่คนฟังต้องของขึ้น
"อยากตายคาอกจีฮุนมากกว่า"
ไม่ว่าเปล่ามือปลาหมึกยังเริ่มอยู่ไม่สุข จากที่โอบเอวอยู่ดีๆก็เปลี่ยนไปลูบสะโพกมนก่อนจะบีบก้นนิ่มแรงๆให้คนโดนกระทำได้มองตาเขียวปั้ด แต่ถามว่าควานลินสนหรือ ก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าไม่
"อย่ามารุ่มร่ามนะ เรื่องบนเวทียังไม่ได้เคลียร์เลย" ถ้าไม่ติดว่าหลังจบรอบแรกก็ต้องรีบเตรียมตัวเพื่อขึ้นแสดงต่อจีฮุนคงจะฟาดอีกคนไม่ยั้งตั้งแต่ตอนนั้น โทษฐานที่ทำให้เขาอับอายต่อหน้าเมมเบอร์และแฟนคลับอีกนับพัน
"ผมยังกระแทกแรงไม่พออีกหรอครับ" ไม่ถามเปล่ายังอุตส่าห์โน้มลงมาใกล้แล้วเป่าลมหายใจร้อนเข้าไปในหูอีกคนให้ได้แก้มขึ้นสีเล่น แต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอายหรือโมโหกันแน่
"เห็นก็รู้แล้วป่ะว่าลูกโป่งมันไม่แตกแน่ๆอ่ะ จะกระแทกมาทำบ้าไร" จีฮุนไม่ยอมแพ้ที่จะเอาเรื่อง มันน่าโมโหไหมล่ะ เล่นกอดเขาไม่ยอมปล่อยขน่ดนั้นแถมยังกระแทกซะเท้าเกือบลอย
"ผมก็ไม่ได้อยากให้ลูกโป่งแตก แต่อยากให้อย่างอื่นแตกมากกว่า"
"ฮะ?" ถึงกับต้องทวนคำเพราะไม่เข้าใจที่อีกคนจะสื่อ ไม่ได้โง่นะก็แค่ตามความคิดสัปดนของเด็กนี่ไม่ทันมากกว่า ไม่แน่ใจว่าหมายถึงอะไรแต่ต้องเป็นความคิดชั่วๆแน่นอน
"ถ้างงงั้นลองดูใหม่ไหมล่ะครับ คราวนี้ผมรับรองว่ากระแทกไม่กี่ทีแตกแน่นอน" และตอนนั้นเองที่สมองของพัคจีฮุนเหมือนมีใครมาเปิดสวิตซ์ไฟให้สว่างจ้า เข้าใจทุกความคิดที่อีกฝ่ายอยากจะบอกและการกระทำอีกฝ่ายจะสื่อ ร่างเล็กหมุนตัวกลับแล้วรีบปลดกลอนด้วยความร้อนรน แต่เหมือนจะช้าไปหนึ่งก้าว ไลควานลินพลิกตัวเขากลับมาแล้วดันเขาติดผนังทันที
"ปล่อยเลยนะ" จีฮุนออกแรงผลักร่างสูงออกไปแต่ควานลินก็แสนจะดื้อด้าน
"ไม่ปล่อยครับ"
"นี่มันห้องน้ำนะ!" แถมยังเป็นห้องน้ำสาธารณะที่ด้านนอกมีทีมงานเดินกันให้ว่อนด้วย
"ที่ไหนก็ได้ครับ ผมไม่สน"
"แต่ฉันสน ปล่อย!" ไม่สนเห็นทีคงจะไม่ได้ ถึงจะเป็นห้องน้ำทางด้านหลังแต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าจะไม่มีใครโผล่เข้ามา ควานลินแม่งโคตรบ้า จีฮุนคิดผิดชะมัดที่ยอมตามใจเด็กดี(แตก)จนพักหลังเด็กมันเริ่มจะเคยตัว ทำอะไรตามใจตัวเองไปเรื่อยเลย
"ปล่อยก็ได้"
"ดี ปล่อ..."
"แต่ขอจูบก่อน นะ แค่จูบยังไม่ได้เลยหรอครับ โถ่ คนใจร้าย" พูดเองเออเองซะหมด แล้วยังไง พัคจีฮุนก็ควรจะใจแข็งแล้วเขกกบาลกลับไปอักสักทีสิ ให้เหมือนกับความตั้งใจแรกที่จะเข้ามาด่าน่ะ ไม่ใช่การที่เลื่อนมือไปโน้มต้นคอแกร่งลงมาแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้แบบนี้
"อืม" เสียงครามทุ้มต่ำดังขึ้นเมื่อกระต่ายที่ทำตัวพยศก่อนหน้ากลายร่างมาเป็นนางแมวยั่วสวาท จะว่ายังไงดีล่ะ ควานลินรู้ว่าจีฮุนไม่ได้ตั้งใจหรอกแต่ของแบบนี้มันอยู่ในสัญชาติญาณ และเขาก็ชื่นชอบมันเหลือเกิน
อย่างตอนที่ริมฝีปากบวมช้ำนั่นเลื่อนลงมาขบเม้มต้นคอเขาให้เจ็บจี๊ดเล่นๆแต่กลับไม่ทิ้งรอยไว้นั่นน่ะ หรือแม้กระทั่งตอนที่ลิ้นเล็กไล้ไล่ไปตามไรฟันให้ได้จั๊กจี้เล่นๆก็เช่นกัน เขาแม่งโคตรจะชอบเลย
"อา" ขนาดตอนที่ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเพื่อเปิดโอกาสให้เขาได้ลิ้มชิมรสชาติของตัวเองได้ถนัดมันก็ยังยั่วเย้าเร้าอารมณ์จนแทบจะทนไม่ไหว อยากจะจับร่างขาวเนียนตรงหน้ามากระแทกแรงๆให้สมใจ จะทำให้ลืมไปเลยว่าที่เล่นๆบนเวทีมันเป็นยังไง
และเร็วเท่าความคิด ไลควานลินจัดการปลดตะขอกางเกงอีกคนออกด้วยความว่องไวประหนึ่งว่าตัวเองเป็นเดอะแฟลช กว่าพัคจีฮุนที่กำลังเผลอไผลไปกับความสุขสมที่ได้รับจะรู้ตัวก็ตอนที่กางเกงสีกากีถูกร่นลงไปกองอยู่ตรงข้อเท้าแล้ว
"ควานลินหยุด!" ได้สติอีกทีก็เมื่อขาข้างหนึ่งถูกยกให้แนบชิดกับเอวสอบ ตอนนั้นแหละถึงได้รู้ว่าอะไรๆมันชักจะเลยเถิดไปไกลเสียแล้ว
"จะสายแล้วนะ เราต้องรีบกลับ" จีฮุนรีบห้าม แม้จะยังอยู่ในช่วงเวลาพักผ่อนหลังจบกิจกรรมทั้งหมดแต่ก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีพวกเขาก็ต้องเตรียมตัวกลับกันแล้ว
"อีกยี่สิบนาที เหลือเฟือ ผมบอกว่าไงว่าจะกระแทกให้แรงๆ"
"อย่ามาโรคจิตนะ จะบ้.. อ๊ะ" ไม่รอฟังคำบ่นให้ปวดหูมือร้อนก็จัดการกอบกุมส่วนน่ารักที่เริ่มจะแข็งขืนตามพายุอารมณ์ที่พัดโหมขึ้นเรื่อยๆ ปลายนิ้วแตะลงไปบนของเหลวชื้นแฉะแล้วเอ่ยล้อ
"จริงๆมันปริ่มมาตั้งแต่บนเวทีแล้วใช่ไหมล่ะครับ"
พัคจีฮุนเหมือนจะได้ยินเสียงแก้มและใบหูไหม้ด้วยความกระดากอายกับคำพูดคำจานั่น มันชักจะมากเกินไปเสียแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กจะมาปีนเกลียวผู้ใหญ่แบบนี้ได้อย่างไร
"แล้วอย่ามาแตกก่อนฉันก็แล้วกัน"
พูดจบมือเล็กก็ผลักอีกคนให้กลับลงไปนั่งบนชักโครกก่อนที่จะตามขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักทันที ไลควานลินสูดปากมองคนที่เตรียมความพร้อมให้ตัวเองด้วยความกระสัน ความต้องการเอ่อล้นจนปวดหนึบไปทั้งช่วงล่าง โดยเฉพาะตอนที่มือเล็กกอบกุมส่วนนั้นของเขาไว้แล้วเริ่มรูดขึ้นลงด้วยจังหวะหนักสลับเบา
"ซี้ด" ถึงกับกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ไหวเมื่อสะโพกที่นั่งทับอยู่บนตักเขาเมื่อกี้ลอยอยู่บนส่วนแข็งขืนพร้อมด้วยช่องทางสีสดที่พร้อมจะรับเขาเข้าไปทุกเมื่อ
"อย่าซนได้ไหม จะเข้าก็เข้ามา" เขาบอกอย่างใจร้อนเพราะอีกคนเอาแต่แกล้งด้วยการถูไถสะโพกอวบอิ่มไปมาแล้วจ้องหน้าเขาด้วยดวงตาหวานหยดเยิ้มแบบที่เห็นแล้วได้แต่สาบานกับตัวเองว่าถ้าใส่เข้ามาเมื่อไหร่เขารับรองว่าจะจัดหนักให้ถึงใจ เอาแบบที่ต้องอุ้มกลับขึ้นไปบนรถได้เลยยิ่งดี
"อดทนสิ" จีฮุนต้องเสียงพร่า ไม่วายเลื่อนริมฝีปากไปขมเม้มใบหูแดงจนอีกคนถึงกับต้องขบกรามแน่น
"มีเวลาไม่เยอะนะครับ" เขาไม่ว่าหรอกถ้าจะเล่นน่ะ ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ตอนที่เวลามันจวนเจียนจะหมดแบบนี้เกรงว่าจะไม่ทัน
"เดี๋ยวนายก็แตกแล้ว จะซีเรียสไปทำไม" จีฮุนถามติดตลกแต่ควานลินไม่ตลกด้วย เขาหรี่ตามองอีกคนอย่างคาดโทษ
"ปากดีจังครับ แฟนใคร หื้ม" ถามแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากแทบจะชิดกัน ใกล้จนจีฮุนไม่ทันได้สังเกตรอยยิ้มร้าย
"แฟนคนปากดีกว่... อ๊...." เขาเกือบกรีดร้องออกไปสุดเสียงในยามที่อีกคนจับสะโพกตัวเองกดลงไปบนแท่งร้อนนั่น ฟันขาวขบกัดริมฝีปากด้วยความทรมานที่ไม่สามารถเปล่งเสียงร้องออกไปได้ หยดน้ำใสไหลซึมอยู่ที่ปลายหางตา
"จะร้องก็ร้องเลยครับ แค่เสียงกระแทกคนเขาก็รู้กันหมดแล้ว"
"ควานลิน! อ้ะ"
แล้วจีฮุนก็ได้ร้องออกมาจริงๆเพราะอีกคนสวนสะโพกกระแทกใส่อย่างไม่ยั้ง เร่งเครื่องเดินหน้าอย่างเต็มกำลัง แล้วคิดว่าคนแบบเขาจะปล่อยให้โดนรังแกอยู่ฝ่ายเดียวหรือ ไม่มีวันซะหรอก
"อึก"
ควานลินถึงกับจุกไปกับความสุขสมที่ได้รับ ร่างกายร้อนผ่าวเหงื่อกาฬไหลซึมราวกับคนที่ไปวิ่งมาราธอนมาหลายกิโลฯทั้งที่เขาแทยจะไม่ได้ขยับส่วนไหนของร่างกายเลยนอกจากสะโพก
ขยับเพื่อสวนกลับ ขยับเพื่อตอบรับ จัดปรับจังหวะเพื่อสอดประสานบทรักได้อย่างไม่มีติดขัด
แข็งแกร่ง หนักหน่วง อ่อนหวาน อ่อนโยน ราวกับเครื่องอัตโนมัติที่รับคำสั่งจากเสียงครางและสีหน้าของคนบนร่าง เพียงแค่มองก็รู้ว่าอีกฝ่ายปรารถนาให้เกมอันร้อนแรงดำเนินไปในทิศทางไหน รู้ใจทุกอย่างแม้กระทั่งตอนที่เสียงหวานครางเครือด้วยความสุขอันเปี่ยมล้นเขาก็ยังผ่อนจังหวะลงให้ได้พักหายใจ
"ทำไมรีบไปจังล่ะครับ" ควานลินถามคนที่บัดนี้ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่าน มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าพัคจีฮุนกำลังจะขึ้นไปแตะขอบสวรรค์
"น..นายนั่นแหละ" หอบหายใจถี่ อกชื้นเหงื่อกระเพื่อมขึ้นลงบ่งบอกความทรมานได้ดี
"ผมจะยอมแตกก่อนก็ได้นะ ถ้าฮยองยอมให้แตกใน"
"ควานลิน!" จีฮุนแทบอยากจะปาดคอตายมันตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ผีห่าซาตานตนใดเข้าสิงไอ้เด็กไทเปที่เคยนั่งหน้าหงิมกอดเข่าอยู่บนพื้นให้มากลายเป็นปีศาจร้ายแบบนี้ก็ไม่รู้
"อ้ะ" ไม่ต้องรอคำตอบควานลินก็จัดการสานต่อกินกรรมที่ทำไว้ทันท่วงที กายขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด พัคจีฮุนสั่นไปทั่วร่าง เล็บเท้าจิกเกร็งเข้าหากันด้วยความทรมานจวนเจียนจะขาดใจ
"อีกนิดเดียวครับ"
ความอัดอั้นที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยมันทำให้เขาแทบกระอักตายคาไหล่แกร่งแต่เพราะอีกคนขอเอาไว้จีฮุนจึงอดทน แต่เหมือนตอนนี้จะไม่ไหวแล้ว
"อีกนิดเดียวจริงๆ"
เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่วห้องน้ำแคบๆ ไม่ได้สนว่าจะมีใครเดินมา แต่ถึงจะอยากสนก็คงไม่ทันเสียแล้ว สมองมึนเบลอจนไม่ได้ยินเสียงอื่นนอกจากเสียงครางทุ้มต่ำที่ดังอยู่ข้างใบหู และตอนนั้นเองที่เขารู้สึกว่าท้องน้อยเสียววาบไปพร้อมกับของเหลวอุ่นร้อนที่ฉีดเข้ามาในร่างกายตน
"อ๊าา"
จีฮุนไม่รอช้าที่จะปลดปล่อยตามออกไป สัมผัสชื้นแฉะที่หน้าท้องกับบริเวณต้นขาบ่งบอกได้ว่าบทรักดำเนินมาถึงฉากสุดท้ายแล้ว
"ฮยองแม่ง โคตรน่ารักเลยว่ะ" ไม่พูดเปล่าควานลินยังกอดรัดร่างคนที่นอนหอบหมดแรงไว้แน่น แถมยังหอมยังฟัดอยู่แบบนั้นจนในที่สุดจีฮุนก็ทนไม่ไหวต้องฝืนลุกขึ้นมาดันใบหน้าหล่อเหลานั่นออกไปแล้วสั่งให้แต่งตัว
"เดี๋ยวผมเช็ดให้" ร่างสูงแย่งทิชชู่จากในมืออีกคนมาถือไว้ จีฮุนขาสั่นในตอนนี้นิ้วเรียวล้วงเข้าไปคว้านเอาความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาจากร่างกายของเขา
"อึก"
"เสียวหรอครับ ต่อรอบสองไม่ได้แล้วนะ เราต้องไปแล้ว" ควานลินว่าเมื่อเห็นพัคจีฮุนกัดปากแน่น
"อ..ไม่ต่อแล้วเหมือนกันโว้ย ไอบ้า!"
END
แถม
"ฮยองเจอควานลินไหมๆ" แดฮวีชะโงกหน้ามาถามในตอนที่เขานั่งอยู่บนรถตู้แต่ปรากฎว่าจีฮุนหลับไปเสียแล้ว เลยกลายเป็นควานลินที่ต้องตอบแทนก่อนจะยิ้มให้มักเน่ปลอมของวงแบบรู้กัน
"คิดว่าเจอไหมล่ะ;p"
จบจริงๆจ้า ชอบไม่ชอบไปกันได้ที่
#linhoonshortficbyLL
Comments
Post a Comment