Psychotic : CH14

14

            “ผมคิดถึงหมอมาก ไม่ไหวแล้ว”

            "นายเมาใช่ไหม" ร่างเล็กดันอกแกร่งให้ขยับออก กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งเสียจนคนที่เพิ่งตื่นแบบเขาพลอยมึนไปด้วย

            เด็กหนุ่มรวบแขนบอบบางอันแสนจะน่ารำคาญไว้เหนือหัวให้กายแกร่งได้ทาบทับลงไปจนผิวกายเสียดสี

            ไลควานลินไม่คิดจะพูดถึงเรื่องที่ผ่านมา เขาอยากเก็บปัญหาไว้สะสางทีหลังแต่เหมือนจีฮุนจะไม่ได้คิดอย่างนั้น 

            "เมาแล้วนะควานลิน" จีฮุนเอ่ยปากห้ามแม้จะเผลอขยำผ้าปูที่นอนในคราที่มือเรียวลูบไล้ผ่านเอวคอดกิ่วไปยังสะโพกอิ่ม

            “อย่า อ๊ะ..”

            "อืม" เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอยามได้เชยชิมผิวเนื้ออ่อนบางอันหอมหวาน กลิ่นโลชั่นอ่อนๆช่วยปลุกปั่นความถวิลหาในร่างกายตรงหน้าจนเขาเผลอขบเม้มผิวขาวผ่องให้กลายเป็นสีกุหลาบ

            พัคจีฮุนเม้มปากแน่น ความเจ็บปวดจากการถูกดูดดึงผิวเนื้ออ่อนนั้นยังไม่มากเท่าความวาบหวามที่ได้รับ กายขาวแอ่นขึ้นอย่างห้ามไม่ได้เมื่อฝ่ามือใหญ่ออกแรงบีบเค้นฟอนเฟ้นไปทั่วแผ่นอก ปลายลิ้นร้อนขยับตวัดเลียยอดทับทิมสลับกับดูดดึงด้วยความกระหายในขณะที่มือข้างที่ว่างเริ่มอยู่ไม่สุก มันไล่ลงต่ำไปถึงขอบกางเกง จงใจลากผ่านส่วนกลางที่เริ่มแข็งขืนขึ้นตามแรงอารมณ์

            เสียงหวานครางแผ่วในลำคอยามที่อีกฝ่ายปัดป่ายไปมาให้รู้สึกเสียววูบในช่องท้อง ลมหายใจขาดห้วงเมื่อรับรู้ได้ถึงความแข็งขืนที่คับแน่นภายในกางเกงของคนบนร่างยามที่เสียดสีกัน ไลควานลินใช้เข่าดันขาขาวให้แยกออก แทรกกายเข้าไปตรงกลาง เบียดเสียดความต้องการเข้ากับอีกฝ่ายผ่านร่มผ้าจนจีฮุนเผลอเชิดหน้าขึ้นด้วยความทรมาน ฟันขาวขบกัดปากอิ่มจนขึ้นสีช้ำ หยาดน้ำใสปริ่มล้นอยู่ที่ปลายหางตา

            "อย่ากัดปาก" ปลายนิ้วสากเลื่อนไปเกลี่ยปากอิ่มให้คลายออก ไลควานกดนิ้วโป้งลงไปบนเรียวปากสีสด ไล้วนลูบคลึงซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อพัคจีฮุนส่งปลายลิ้นเล็กออกมาแลบเลียไล้เล็มราวกับนิ้วเขาคือของหวานอันแสนโอชะ

            "อา" ร่างเล็กครางฮือในลำคอยามที่อีกฝ่ายส่งทั้งนิ้วเข้ามาในโพรงปาก หยอกล้อกับลิ้นเล็กที่ตวัดเข้าหาอย่างลืมตัว กระดกนิ้วครูดผ่านเพดานเหงือกแผ่วเบาจนพัคจีฮุนร้องครวญ ไลควานลินชักมือกลับให้อีกฝ่ายได้มองตามอย่างอาลัยอาวรณ์ น้ำลายใสไหลติดมุมปากร่างที่นอนหอบอยู่ข้างใต้ ไฟปรารถลุกโชนยามได้มองสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงพิศวาสของคนที่กำลังส่งนิ้วตนเองเข้าปากแล้วแล้วดูดดึงจนเกิดเสียงดัง

            "ถ้าอยากดูดก็มาดูดให้ผมนี่" ควานลินบอกเสียงพร่า มือหนาปลดสกินนี่ยีนส์ออกจนเหลือเพียงบ็อกเซอร์ราคาแพง เด็กหนุ่มออกแรงนิดเดียวก็พลิกอีกคนให้กลับมาขึ้นมาบนร่างได้ไม่ยาก แผ่นหลังแกร่งนั่งพิงหัวเตียงขณะมองกายขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก

            จีฮุนรู้สึกเหมือนหน้ากำลังไหม้ ร่างกายเห่อร้อนยามเผลอลากสายตาไปยังความปรารถผ่านร่มผ้าที่บัดนี้ปรากฎแก่สายตา จิตใจสั่นไหวด้วยความละล้าละลัง ทว่าเพียงประโยคถัดมาจากคนตรงหน้าพัคจีฮุนก็ยินยอม...

            "หมอ ผมต้องการคุณ"

            คุณหมอคลานเข่าเข้าไปใกล้ในท่าสุนัข มือน้อยค่อยๆเลื่อนไปถอดบ็อกเซอร์ออกด้วยความสั่นเทา เขารู้สึกกระดากอายเกินกว่าจะจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่มองเขาไม่วางตา ใบหน้าหวานโน้มลงไปจนได้กลิ่นดิบร้อนของผิวเนื้อที่คับพองเต็มแรงปรารถนา

            “อา..” ไลควานลินครางออกมาเสียงสั่นยามที่ตัวตนของเขาถูกริมฝีปากร้อนกลืนกิน ขบกรามแน่นเมื่อลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดตวัดเลียอย่างเงอะๆงะๆ มือน้อยที่เลื่อนขึ้นไปประคองแกนกายร้อนสั่นด้วยความประหม่า เป็นครั้งแรกที่พัคจีฮุนต้องมาทำอะไรน่าอายขนาดนี้...

            ดวงตาคมสบมองกับแววตาฉ่ำเยิ้มที่ช้อนขึ้นมามองเขาอย่างพอดิบพอดี ไลควานลินแทบอยากจะปลดปล่อยออกมาเสียเดี๋ยวนั้น สะโพกสอบกระแทกกลับเข้าไปในโพรงปากนิ่มให้อีกคนได้จุกไปถึงลำคอ พัคจีฮุนไอค่อกแค่กจนน้ำตาซึม ริมฝีปากสีช้ำถอนอออกมาพร้อมน้ำลายใสที่ไหลเยิ้มมาถึงปลายคาง ไลควานลินเอื้อมมือไปขยำสะโพกอิ่มของอีกคนที่ยังอยู่ในท่าคลานเข่า มือเล็กจิกแน่นลงบนหน้าขาแกร่งยามที่กางเกงนอนถูกถอดออกไปพร้อมช่องทางด้านหลังที่ถูกปลุกปั่นรุกเร้าความสเหน่หาให้โหมกระพือ

            “อืม” เด็กหนุ่มคำรามต่ำในคอยามที่อีกฝ่ายตอบรับจุมพิตอันแสนเร่าร้อนได้อย่างถึงใจ เรียวลิ้นพลิกพลิ้วเกี่ยวตวัดสลับกันกับดูดดึง เสียงน้ำลายดังก้องไปทั่วห้องช่วยกระตุ้นสัญชาติดิบที่หลับใหลอยู่ภายในของกันและกัน 

            “อ้ะ” ควานลินเหวี่ยงคนตัวเล็กมาไว้ใต้ร่างอีกครั้ง แสงไฟที่ลอดเข้ามาจากทางหน้าต่างมันมากพอที่จะทำให้เขาเห็นดวงตาฉ่ำเยิ้มที่ฉายแววทรมาน สองมือจับขาเรียวแยกออกกว้าง ถูไถความต้องการไปกับช่องทางระอุที่ขมิบรัดตอดรับกลับมาด้วยความเสียวซ่าน

            “ต้องการผมขนาดนั้นเลยหรอครับ” เขาถามคนที่ช้อนสายตาขึ้นมองตัวเองอย่างอ้อนวอน คุณหมอเม้มปากแน่น เขาไม่ได้ลืมเรื่องที่ยังโกรธกันอยู่และเชื่อว่าถ้าควานลินไม่เมาคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้

            “ตอบผมสิ”

            “อึก” กายขาวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกกอบกุมไว้ด้วยฝ่ามือร้อนผ่าว ควานลินจงใจรูดขึ้นสุดลงสุดช้าๆอย่างยั่วยวน

            “หื้ม?” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกคนกำลังพูดไม่ชัด พัคจีฮุนเอื้อนเอ่ยแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ

            “ฉันขอ” คุณหมอพูดตะกุกตะกัก เบนหน้าหลบไม่ยอมจ้องตาอีกฝ่าย

            “ผมไม่ได้ยิน” ควานลินแกล้งแหย่แม้เขาจะได้ยินเต็มสองหูและแทบจะรอฝังความปรารถนาเข้าไปในร่างอีกฝ่ายแทบไม่ไหว แต่สีหน้าของพัคจีฮุนในยามนี้ถูกใจเขายิ่งนัก

            “ฉันขอ อึก...” จีฮุนหลับตาแน่น ผ่อนลมหายใจเมื่อความเสียวกระสันตีขึ้นมาจนจุกแน่นไปหมด “...เอาของนายเข้ามาในตัวฉันเถอะนะ”

            “จัดให้ตามบัญชาครับ”

            สิ้นคำปลายหัวร้อนที่จ่ออยู่บนจีบทางสีหวานก็ถูกส่งเข้าไปสุดทาง ใบหน้าคมชื้นเหงื่อยามอีกฝ่ายตอดรัดจนเขาแทบจะไปถึงสวรรค์ เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสตัวตนของพัคจีฮุนโดยไม่มีถุงยางขวางกั้น ผนังอุ่นด้านในเต้นตุบตับแข่งกันกับเส้นเลือดปูดโปน

            “รัดแน่นไปแล้วครับ ผ่อนคลายหน่อย” ร่างสูงบอกเพราะเขาขยับแทบไม่ได้ พัคจีฮุนตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากเด็กน้อยที่เชื่อฟังคำสั่งของเขาเป็นอย่างดี คนตัวเล็กผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อลดอาการเกร็งให้อีกคนเริ่มขยับ ไลควานลินแทบจะคลั่งตายเสียให้ได้ ตัวตนของพัคจีฮุนมันดียิ่งกว่าครั้งก่อนเป็นไหนๆ

            “อ๊ะ” กายเล็กกระตุกวูบเมื่อฟันคมเริ่มขบกับไปยังผิวเนื้ออุ่นอีกครั้ง ไลควานลินตีตราแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทั่วร่างกายขาว ส่วนล่างก็ยังคงทำหน้าที่เร่งจังหวะได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง มือเล็กจิกทึ้งขยำผ้าปูที่นอนระบายความเสียวกระสันให้เล็บหักจนได้เลือด

            “ค..ควานลิน” จีฮุนกรีดร้องเรียกชื่อคนบนร่าง กายบางผวาเข้ากอดเด็กหนุ่มเมื่อตัวกระตุกถี่ๆ ช่องทางรักขมิบตอดรัดให้ควานลินรู้ว่าอีกคนกำลังเสร็จสมอารมณ์หมาย สะโพกสอบเร่งจังหวะ เสียงผิวเนื้อกระทบกันแข่งกับเสียงหอบหายใจที่ดังสะท้อนไปทั่วห้อง

            “หมอ” เขาเรียกอีกฝ่ายเสียงพร่าในขณะที่เร่งเครื่องให้ทันความต้องการที่เกือบจะไปถึงฝั่งฝันของอีกคน

            “อ๊ะ อืมม ควานลิน” เสียงหวานครางอย่างสุขสม กายบางบิดเร่ายามที่ตัวตนของอีกฝ่ายอัดแน่นลึกซึ้งเป็นหนึ่งเดียวกับเขาทุกอณู

            “จีฮุนครับ” ร่างสูงพร่ำเรียกอีกฝ่ายซ้ำด้วยความถวิลหา มือเรียวปัดป่ายบีบเคล้นฟอนเฟ้นไปทั่วร่างจนได้รับเสียงครางอันหวานหูไม่ขาดสาย

            “ค..ควานลิน ไม่ไหว ไม่”

           

           

            “ไปพร้อมกัน” เขาบอกแล้วกระแทกสะโพกเข้าออกอย่างแรงและรวดเร็วจนพัคจีฮุนหัวสั่นคลอน เรือนผมสีน้ำตาลกระจัดกระจายอยู่บนหมอนใบขาว ดวงหน้าหวานส่ายไปมาพร้อมหยดน้ำตาแห่งความสเหน่หาที่ไหลลงมา แผ่นหลักบางยกลอยขึ้นจากเตียงใสยามที่หัวสมองพร่าเบลอ นิ้วเท้าจิกเกร็งลงบนผ้าปูที่นอน

            ไลควานลินรู้สึกถึงผนังด้านในที่ตอดรัดแกนกายเขาตุบๆและนั่นทำให้เขายิ่งเร่งจังหวะถี่กระชั้น ท่ามกลางเสียงครวญครางแห่งความสุขสมที่ดังประสานกัน เลือดในกายแกร่งฉีดพล่าน หัวสมองขาวโพลนประหนึ่งได้พานพบกันแสงสว่างจากสวงสวรรค์ สายธารอุ่นสาดซัดเข้าไปพร้อมกันกับที่พัคจีฮุนปลดปล่อยออกมา กายบางทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง ปากอิ่มเผยอออกรับอากาศอีกทั้งหอบหายใจอย่างหนัก ของเหลวสีขาวขุ่นไหลย้อยลงตามเรียวขาขาวในยามที่ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นนั่งให้มันได้ผสมปนกันจนแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร

กลับไปอ่านต่อและคอมเม้นที่เด็กดีค่ะ