OS/ In Your Hands

OS/ In Your Hands

LINHOON

Rate NC 20+

I wanna hear you say my name boy

If you can reach me

You can feel my burning flame

            พัคจีฮุนทุบเก้าอี้เบาๆด้วยความเจ็บใจเมื่อไม่รู้ว่าเป็นรอบเท่าไหร่ของวันที่เขาเสียไพ่ ชิปที่แลกมาเหลือน้อยเต็มทีทั้งที่วันนี้เขาตั้งใจจะมาแก้มือแท้ๆ และมันทำให้ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นหลายต่อหลายเท่า

            ถ้าไม่รู้จะโทษใครคงต้องโทษเพจินยอง หลังจากพัคจีฮุนมีปัญหากับที่บ้านจนเกิดขัดสนเรื่องเงินๆทองๆก็ได้เพื่อนตัวดีเดินเข้ามาบอกว่าจะพาไปหาตัง แถมยังเอาหัวเป็นประกันบอกรับรองว่าเขาต้องติดใจ และจินยองก็คิดถูก...พัคจีฮุนกำลังติดใจมันจริงๆ

            จากวันเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์กำลังจะย่างเข้าหนึ่งเดือนคาสิโนแห่งนี้แทบจะกลายเป็นบ้านหลังที่สอง...ไม่สิ กลายเป็นบ้านของเขาไปแล้วเพราะจีฮุนไม่เคยได้กลับบ้าน มีแวะไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องจินยองบ้างจากนั้นก็กลับมาที่เดิม ได้มาไม่รู้เท่าไหร่แต่ก็เสียไปจนแทบจะหมดตัวเช่นกัน

            “จะเล่นต่ออีกหรอ”

            ผู้ชายคนข้างๆที่พัคจีฮุนเห็นหน้าค่าตาบ่อยๆหันมาถามในขณะที่เขาหยิบชิปสำรองที่แลกไว้ในกระเป๋าขึ้นมาวางบนโต๊ะ จีฮุนปรายตามองใบหน้าคมคร้ามพลางเลิกคิ้วเชิงถามว่าแล้วจะทำไม...พวกเขาเห็นหน้ากันบ่อยก็จริงแต่นี่นับเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่อีกคนทักเขา

           

            “เปล่าครับ ก็เห็นเสียมาหลายวันติดแล้ว”

            จีฮุนยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ส่งสายตาไปประมาณว่าใส่ใจเรื่องของตัวเองเถอะแล้วจึงกลับมาให้ความสนใจกับไพ่สองชุดบนโต๊ะต่อ  

            “ผมเลือกเป็นเพื่อนคุณ”

            ใบหน้าหวานหันกลับไปมองอีกฝ่ายที่ขยิบตาให้อย่างเหวี่ยงๆ มันไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายคนนี้จะต้องมาทายว่าจะได้ไพ่คู่ตามเขา กำลังจะอ้าปากเถียงแต่พอเห็นการ์ดเดินมาพัคจีฮุนก็หุบปากฉับเพราะเกรงว่าจะโดนหิ้วออกไปทั้งที่ยังไม่ทันจะได้กำไรคืนมา

...

            หมดตัว…

            นั่นคงเป็นคำที่ดีที่สุดที่จะสามารถอธิบายสถานการณ์ของพัคจีฮุนตอนนี้ได้ แม้แต่ชิปสำรองที่แลกใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงก็โล่งจนเดินตัวเบาหวิว คนตัวเล็กรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาฉับพลันเมื่อนึกถึงเม็ดเงินที่สูญเสียไปอย่างต่อเนื่องภายในหนึ่งอาทิตย์

            สร้อยเพชรที่ขโมยมาก็เพิ่งเอาไปขาย พัคจีฮุนคงกำลังโดนหมายหัว...และเขาคงไม่กล้าแบกหน้ากลับไปที่บ้านอีก

            “จะกลับมาอีกไหมครับ” จีฮุนหันขวับกลับไปมองแล้วก็พบว่าเป็นผู้ชายคนเดิมที่เดินตามเขามา

            “คุณเป็นบ้าอะไร แล้วจะเดินตามผมมาทำไมไม่ทราบ” ร่างเล็กถามอย่างหัวเสีย แค่เสียไพ่ก็มากพอแล้วเขาคงไม่ต้องมาทนให้ใครตามกวนประสาทอีกหรอกนะ

            “นานๆผมจะเห็นเด็กมัธยมเข้ามาสิงอยู่ในคาสิโนเป็นเดือนๆ  นี่เราไม่คิดจะไปเรียนหนังสือหนังหาบ้างเลยหรือ”

            “คุณรู้...” จีฮุนถามเสียงแผ่วด้วยกลัวว่าจะโดนอีกฝ่ายลากเข้าคุก แต่แล้วใบหน้าหวานก็เชิดขึ้นอย่างหยิ่งผยองในเวลาต่อมา “แต่ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องของคุณนะ!” ร่างเล็กตอกกลับด้วยความโมโหแล้วเดินเลี่ยงไปยังห้องน้ำทว่าอีกฝ่ายก็ยังตามราวีไม่เลิกรา

            “ผมรู้ว่าคุณกำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน ผมมีข้อเสนอให้คุณ” เขาบอกหลังจากเฝ้าสังเกตุการณ์มาสักพักหนึ่ง ก็เด็กคนนี้น่ะโดดเด่นด้วยทั้งเรื่องรูปร่าง หน้าตาและอายุทำให้กลายเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน รวมทั้งเขาเองด้วย

            “ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแหละ” จีฮุนบอกแล้วดันไหล่อีกคนหวังจะเดินหนีออกจากห้องน้ำแต่ชายร่างสูงใหญ่กลับกันเขาไว้ “ถอยไปเดี๋ยวนี้!”

            “จะรีบไปไหน คุณฟังข้อเสนอผมก่อนก็ได้ ถ้าไม่เอาก็แล้วไป ไม่เสียหายอะไรนี่ครับ” เขาบอกด้วยท่าทางสบายๆให้จีฮุนได้คิดตาม แล้วคนเด็กกว่าอย่างพัคจีฮุนจะไปตามเกมส์อะไรทัน ฟันขาวขบกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิดและท้ายที่สุดเขาก็พยักหน้าให้

            พอเห็นแบบนั้นอีกคนก็วาดรอยยิ้มร้ายก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างใบหู เหลือบมองดูคนที่ทำหน้าเหมือนจะโอนอ่อนตามแล้วผละออกมา

            “ตกลงใช่ไหม อย่าลืมว่าเด็กที่หนีออกจากบ้านอย่างคุณไม่มีทางเลือกมากนักหรอก”

            “คุณรู้ได้ไง!” เสียงใสถามตื่นๆ แต่คนตรงหน้าก็แค่ยักไหล่ให้เท่านั้น

            “พัคจีฮุนเด็กหลังห้อง ได้เกรดรั้งท้ายชั้นปีตลอด ติดตั้งแต่พนันบอลจนลามมายันคาสิโน...นั่นใช่คุณหรือเปล่าล่ะ”

            “สืบเรื่องผมมาหรอ” จีฮุนถามอย่างไม่แน่ใจแต่จะให้คิดเป็นอื่นก็คงไม่ได้

            อีกฝ่ายไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ลูกค้ารายใหม่ที่ยังเด็กขนาดจีฮุนเข้ามาสิงอยู่ในคาสิโนเกือบเดือนต้องโดนสืบประวัติอยู่แล้ว ที่น่าตลกกว่านั้นคือการตรวจสอบที่หละหลวมของการ์ดด้านหน้าจนปล่อยให้เด็กที่ใช้พาสปอร์ตปลอมผ่านเข้ามาได้...ไม่รู้ว่าพัคจีฮุนใช้วิธีไหน แต่ที่แน่ๆการ์ดพวกนั้นโดนไล่ออกไปทั้งชุด

            “แล้วทำไม...”

            “ทำไมผมไม่แจ้งตำรวจน่ะหรอ” ยังไม่ทันจะถามจบอีกฝ่ายก็ขัดขึ้นมาก่อน “ตำรวจจะทำอะไรได้ อย่างดีก็แค่ส่งคุณเข้าไปนอนในคุกเล่น...หรือว่าอยากไปครับ” เขาแกล้งถามทั้งที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว พัคจีฮุนส่ายหัวพรืด

            “...งั้นก็ไปตามที่ผมบอก” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่จีฮุนก็ยังคงลังเลอยู่ ทว่าเมื่อคิดหาเหตุผลต่างๆนาๆแล้วเขาถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่มีอะไรจะเสีย...สุดท้ายคนตัวเล็กก็ยอมตอบตกลง ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้พร้อมคำพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกไป

            “...อย่าลืมที่ผมบอกล่ะ คุณเขาไม่ชอบเด็กดื้อ”

            ถ้าเช่นนั้นคงต้องแสดงความเสียใจกับผู้ชายคนนั้นล่วงหน้า เพราะพัคจีฮุนน่ะโคตรดื้อเลย

...

            พัคจีฮุนตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ในทันทีที่สองเท้าก้าวเข้ามายังคฤหาสน์หลังใหญ่...

            ปึง!

            คนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆ หันรีหันขวางก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าเสียงดังลั่นเมื่อครู่เกิดจากการที่ประตูเหล็กกล้าปิดลงกลอนเองโดยอัตโนมัติหลังเปิดให้เขาเข้ามา

            ดวงหน้าหวานเงยขึ้นสำรวจคฤหาสน์สไตล์ยุโรปแบบโบราณ สูดลมหายใจลึกเรียกขวัญกำลังใจให้ตนเองพร้อมเชิดหน้าแล้วเดินเข้าไปยังตัวบ้านด้วยความมั่นใจ

            สายตาสอดส่องด้วยความหวาดหวั่น บรรยากาศภายในบ้านเงียบเชียบราวกับไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตใดๆอาศัยอยู่ คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ ในเมื่อบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้แต่ทำไมกลับเงียบเสียเหลือเกิน

            สองเท้าพาตัวเองก้าวไปตามทางเดินมืดที่มีเพียงแสงเปลวเทียนส่องสลัวๆ ใจนึงก็กลัวว่าผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นจะหลอกพาเขาไปขายหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นพัคจีฮุนก็โง่เต็มที...ก็เล่นเดินมาให้เชือดถึงที่ สัญชาติญาณบอกให้พาตัวเองออกไปทว่าอีกใจหนึ่งกลับเก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่มิด และเพราะแบบนั้นเขาจึงพาตัวเองมาจนถึงห้องที่ผู้ชายคนนั้นบอกเอาไว้

            ‘เดินตรงเข้าไป เลี้ยวขวาแยกแรก ขึ้นบันไดไปสองชั้นแล้วเลี้ยวซ้าย คุณจะเห็นประตูห้องสีดำ ห้องนั้นแหละ’

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก

            กำปั้นเล็กเคาะลงบนบานประตูสีดำสนิทที่ราคาคงแพงพอๆกับเครื่องเพชรที่เขาขโมยไปขาย ฝ่ามือชื้นเหงื่อด้วยความตื่นกลัวผสมกับความตื่นเต้นที่ไม่รู้ว่าจะต้องพบเจอกับใคร

            เขาจะเป็นคนประเภทไหนกันนะ แต่ผู้ชายคนนั้นบอกให้เรียกว่าแด๊ดดี้ แปลว่าคงจะแก่มากแน่ๆ...

            “เชิญ”

Tonight I'll be your naughty boy

You're so sexy, tonight I am all yours

            ผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่อย่างที่พัคจีฮุนคิดเลยสักนิด รูปร่างสูงโปร่งกับดวงหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรกำลังตรึงสายตาของคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาไม่ให้ขยับไปไหน ไม่ได้มีเค้าของตาแก่อายุห้าสิบเลยสักนิด...

            “เข้ามาสิ” น้ำเสียงทุ้มลึกเอ่ยเรียกให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ได้สติ สองเท้าพาตัวเองก้าวเข้าไปในห้องกว้างที่มีร่างสูงของอีกคนยืนอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าหวานร้อนผ่าวขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นชัดๆว่าคนตรงหน้าอยู่ในชุดแบบไหน

            เสื้อคลุมอาบน้ำสีแดงเลือดนกตัดกับผิวกายที่ขาวราวกับหิมะสวมทับอยู่บนเรือนร่างกำยำ  เพราะถูกมัดไว้ลวกๆคอเสื้อจึงกว้างจนเผยให้เห็นรอยสักภาษาสเปนที่กลางหน้าอกพาดยาวขึ้นไปจนถึงหัวไหล่ขวา

Prefiero morir de pie que vivir siempre arrodillado.

            “จะอาบให้ฉันหรือเปล่า” เขาถามขึ้นทำลายความเงียบ พัคจีฮุนละสายตาขึ้นจากรอยสักที่ว่านั่น เผลอสบเข้ากับนัยน์ตาสีรัตติกาล อีกฝ่ายไม่ได้กัดดัน...ทว่ากลับไม่กล้าแม้แต่จะปฏิเสธ

            “ครับ”

            “มินฮยอนไม่ได้บอกหรือว่าให้ทำตัวยังไง”

            จีฮุนยืนนิ่งไม่ตอบ เขาหวังว่าจะได้เห็นผู้ชายตรงหน้าโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่ร่างสูงกลับแค่ยิ้มมุมปากก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป

I'm feelin kind of nasty

Baby the minute I feel your energy

            “ถอดชุดออกสิ” เขาสั่งเด็กที่ยืนนิ่งอยู่หน้าอ่างจากุชชี่ ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่นทว่ากลับฉายแววดื้อดึงอยู่ในที และเพราะเช่นนั้นเขาจึงชื่นชอบนักล่ะ...

            “หรือฉันต้องเป็นคนถอดให้เธอ” ชายหนุ่มถามแล้วทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ พัคจีฮุนรีบร้องห้าม “งั้นก็ถอดซะ แล้วตามลงมา”

            สิ้นคำมือเรียวก็จัดการปลดชุดคลุมสีแดงเลือดนกลงบนพื้น ร่างสูงสง่าก้าวลงไปในอ่างน้ำวน เปลือกตาสีน้ำนมค่อยๆปิดลงด้วยความผ่อนคลาย เสียงเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงด้านนอกดังลอดเข้ามาสร้างความสุนทรีไปพร้อมกับแชมเปญชั้นเลิศที่วางอยู่ไม่ไกลเกินจะเอื้อมหยิบ ทว่ามีเพียงสาเหตุเดียวที่ทำให้ดวงตาคมค่อยๆลืมขึ้น

            “จะต้องให้ฉันรออีกนานแค่ไหน” เขาถามเสียงเย็น ถ้าเป็นคนคุ้นเคยคงรู้ดีว่าร่างสูงคงใกล้จะหมดความอดทน ทว่าพัคจีฮุนไม่รู้เสียหน่อย...และนั่นทำให้คนตัวเล็กยังคงยืนอยู่แบบนั้น

            “...แปลว่าเธอคงไม่ชอบแบบดีๆ” สิ้นคำร่างสูงก็ลุกพรวดขึ้นก่อนจะก้าวย่างสุขุมเข้ามาประชิดคนตัวเล็กภายในพริบตา “เธอควรรู้ว่าฉันไม่ชอบเด็กดื้อ” แม้เขาจะชอบท่าทางพยศเล็กๆน้อยๆนั่นแต่การที่อีกคนไม่ฟังคำสั่งเขามันกลับทำให้หัวเสีย

            “คุณจะทำอะไร! อ้ะ...” ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวร่างทั้งร่างของพัคจีฮุนก็ถูกเหวี่ยงลงไปในอ่างจากุชชี่จนเปียกซ่ก คนตัวเล็กถึงกับไอโขลกจนหน้าดำหน้าแดงเพราะสำลักน้ำเข้าไปหลายอึก

            “เธอต้องเรียกฉันว่าอะไร” เขาถามเสียงแข็งในขณะที่ก้าวตามมาประกบร่างเล็กในอ่าง จีฮุนทำได้เพียงถอยหนีจนในที่สุดก็ล้มลงไปอีกครั้งอย่างโง่เง่า

            “ทำไมผมต้องเรียกคุณแบบนั้น” ต่อให้กลัวแค่ไหนก็ยังปากเก่ง ไม่ได้เจียมสถานะตัวเองตอนนี้เอาเสียเลย

            “หึ ก็ได้...งั้นฉันจะทำให้เธอเข้าใจง่ายๆ เตรียมใจไว้หรือยังล่ะ”

            ไม่ต้องรอให้ตอบเพราะเสียงกระโชกโฮกฮากของอีกฝ่ายมันน่าหงุดหงิด ร่างสูงจัดการฉีกเสื้อตาข่ายตัวบางที่อีกฝ่ายใส่เอาไว้ออกอย่างแรงจนด้ายคมบาดผิวเนื้อขาวจนเกิดรอย มือใหญ่รวบสะโพกมนขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะรวบแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไพล่หลังแล้วมัดไว้ทันที

            “อย่าคิดจะดิ้น” เขาบอกเสียงเย็นในขณะที่ล็อกต้นขาเด็กดื้อด้านเอาไว้ จีฮุนกรอกตามองไปรอบๆก่อนจะก้มลงมองสภาพสิ้นไร้ไม้ตรอกของตัวเองอีกครั้งอย่างหมดหวัง

            “คุณปล่อยผมไปไม่ได้หรอ” เด็กตัวเล็กถามเสียงอ่อย แต่ชายหนุ่มส่ายหน้า

            “เธอเต็มใจเดินเข้ามาเอง”

            “ผม...” จีฮุนเถียงไม่ออก หมดข้อจะแก้ตัวเพราะเป็นอย่างที่อีกฝ่ายว่า รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรแต่ก็ยังเต็มใจเดินเข้ามา เพราะไอ้ชนักติดหลังบ้าๆกับหนี้ก้อนโตที่เกิดขึ้นภายในเวลาไม่ถึงเดือนทำให้จีฮุนต้องยอมจำนน ทว่าก็ยังไม่อยากจะยอมรับ

            “...แล้วผมจะได้ทุกอย่างเลยไหม”

            “ขึ้นอยู่กับว่าเธอทำตัวยังไง ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง” เขาบอก มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาเกลี่ยปลายจมูกรั้น “...ถ้าเป็นเด็กดี”

            พัคจีฮุนจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ...หมดเวลาชั่งใจ ริมฝีปากอิ่มสีสดคลี่รอยยิ้มหวาน ขยับสะโพกเข้าไปบดเบียดแนบชิดจนสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนที่ดุนดันก้อนเนื้อนิ่ม

            “ฮะแด๊ดดี้ จีฮุนจะเป็นเด็กดี”

...

You're so sexy, tonight I am all yours

The way your body moves across the floor

I'm start feelin so crazy babe

            “อ้ะ” เสียงหวานครางกระเส่ายามที่ปลายลิ้นร้อนจรดลงบนไหปลาร้า ในขณะที่มือใหญ่กำลังลูบไล้ฟอนเฟ้นและเค้นคลึงไปทั่วร่างขาว ความรู้สึกแปลกใหม่วิ่งเข้าเล่นงานจนใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่าน

            ไลควานลินลอบยิ้มให้กับปฏิกิริยาตอบสนองนั่น เขายังไม่ทันจะได้ทำอะไรเด็กตัวเล็กก็เสียวจนตาเยิ้ม ใบหน้าคมโน้มลงไปใกล้ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า

            “ยังไม่เคย?”

            เพียงคำเดียวดวงตากลมโตก็เบิกกว้าง และเขาจะถือว่านั่นเป็นคำตอบที่ดีกว่าการเปล่งเสียงตอบคำถาม คนแก่กว่าที่นั่งอยู่บนขอบอ่างสำรวจร่างที่โดนดันให้ลงคลานเข่าอยู่บนพื้นด้วยความพึงพอใจ ใบหน้าแดงก่ำช้อนขึ้นมามองเขาในขณะที่ดวงตาคู่สวยปรือปรอยไปด้วยหยาดน้ำใส

            “อยากกินของหวานไหม ขยับมานี่สิ” เพียงแค่นั้นร่างขาวในสภาพเปลือยเปล่าก็คลานเข้ามาใกล้ จีฮุนขมวดคิ้วมองด้วยความงุนงง ทว่าเมื่อมองตามสายตาอีกคนไปก็เข้าใจได้ทันที เด็กน้อยส่ายหัวพรืด

            “จีฮุนไม่อยากกิน” ตัวเล็กบอก แต่แล้วก็ต้องก้มหน้าหลบสายตาที่มองมาแบบดุๆ ก่อนบอกเสียงอ่อย “...จีฮุนไม่รู้วิธีกิน แด๊ดดี้สอนหน่อยได้ไหมฮะ”

            “หึ...เธอเงยหน้าขึ้นมาก่อนสิ” ควานลินสั่งเด็กที่ยังคงก้มหน้าคางชิดอก เลี่ยงที่จะมองทั้งส่วนนั้นรวมถึงใบหน้าเขาในคราวเดียวกัน

            ไลควานลินจับแท่งร้อนของตัวเองในขณะที่อีกมือหนึ่งส่งไปกดหัวทุยให้รับเขาเข้าไปจนเกือบสุดทาง พัคจีฮุนจุกในลำคอจนน้ำตาไหล กลิ่นดิบร้อนโชยเข้าจมูกจนต้องกลั้นหายใจ

            “ขยับ ค่อยๆรูด คิดซะว่าเธอกำลังเลียไอติมแท่งโปรด” เขาบอกขณะขบกรามด้วยความอดกลั้นไม่ให้กระแทกสะโพกสวนกลับไปเพราะกลัวเด็กตรงหน้าจะสำลักกตายเสียก่อน

            “อืม แบบนั้น” ใบหน้าคมเชิดขึ้นพร้อมทั้งสูดปากด้วยความกระสัน โชคดีที่พัคจีฮุนเป็นเด็กหัวไว เพียงไม่นานลิ้นเล็กก็ปรนเปรอให้เขาได้อย่างไม่มีข้อบกพร่อง ส่วนหัวถูกดูดพร้อมรูดขึ้นลงราวกับว่าเด็กตัวเล็กกำลังเอร็ดอร่อยกับไอติมแท่งโปรดที่ชื่อไลควานลิน มือเรียวเลื่อนไปขยุ้มกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนก่อนจะจับศีรษะเล็กขยับขึ้นลงตามแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงจนเตะเพดานสวรรค์

            “แค่กๆ”

            ร่างเล็กไอโขลกทันทีที่ของเหลวอุ่นร้อนฉีดเข้ามา กลิ่นขุ่นคาวตลบอบอวนไปทั่วโพรงปากจนพัคจีฮุนต้องถุยน้ำลายลงพื้นอีกหลายต่อหลายรอบ ดวงตาคู่สวยแดงก่ำช้อนขึ้นมองคนเผด็จการอย่างเคืองๆ ริมฝีปากบวมเจ่อเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบขาว

            “ลุกขึ้นมา” ควานลินลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงคนตัวเล็กทำท่าคล้ายจะใกล้หมดแรงให้ลุกตามขึ้นมา “ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอเลยนะ ไม่ไหวแล้วหรือไง” แกล้งหยอกพร้อมทั้งกลั้วหัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกคนตอบกลับมา

            “จีฮุนเด็กกว่าแด๊ดดี้อีก แด๊ดดี้เป็นห่วงตัวเองก่อนดีกว่าฮะ”

            ลูกแมวตัวน้อยกำลังท้าทายราชสีห์อย่างเขาชัดๆ...

...

Your vibe's just taken over me

The rhythm's got me feelin so crazy babe

            พัคจีฮุนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อแผ่นหลังบางถูกดันให้ทาบอยู่บนผนังเย็นเฉียบ แขนเรียวรีบยกขึ้นโอบลำคอเพียวระหงด้วยความตกใจเมื่อสองขาถูกยกขึ้นให้เกี่ยวเอวสอบ ตามมาด้วยสัมผัสร้อนที่จ่ออยู่ตรงช่องทางด้านหลัง

            “แด๊ดดี้ จ..จีฮุนจะเจ็บ” ตัวเล็กร้องบอกเสียงแผ่ว ส่งสายตาอ้อนวอนคนที่ไม่แม้แต่จะเบิกทางให้ตน

            “ทนสิ ไม่เห็นยาก”

            ถ้าไม่ติดว่าตนกำลังเป็นรองอยู่หลายขุมพัคจีฮุนคงซัดหน้าผู้ชายใจร้ายคนนี้ไปแล้ว ทนหรอ...พูดง่ายนี่ ไม่ได้มาเป็นคนโดนสักหน่อย

            “แด๊ดดี้ จีฮุ...” ริมฝีปากร้อนฉกลงบนปากอิ่มบวมช้ำก่อนจะบดขยี้ซ้ำๆเพื่อเป็นการตัดรำคาญ เรียวลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไปในโพรงปากลิ้มชิมรสชาติหอมหวานของเด็กหนุ่มที่ยังบริสุทธิ์...เขาถึงกับครางต่ำในลำคอด้วยความพึงพอใจ

            เห็นทีจะต้องตบรางวัลให้มินฮยอนอย่างงาม...

With my hands on your neck you told me

I just want to watch you move

            เสียงหวานกรีดร้องลั่นในคราที่ส่วนใหญ่โตอันแข็งขืนชำแรกผ่านช่องทางคับแคบเข้ามา กระทั่งมันปริขาด โลหิตสีสดเลอะเปรอะเปื้อนก้นขาวหยดลงบนพื้นกระเบื้อง รวมไปถึงต้นขาแกร่งของอีกฝ่าย

            “ผมเจ็บ”

            พัคจีฮุนอ้อนวอนอีกฝ่ายทั้งน้ำตา มันปวดร้าวจนเขารู้สึกเหมือนจะอาเจียน สมองพร่าเบลอจนได้แต่ซบหน้าลงกับบ่าแกร่ง

            “แม่งเอ้ย”

            ร่างเล็กได้ยินชายหนุ่มสบถเบาๆด้วยความหงุดหงิด ไลควานลินขยับสะโพกไม่ได้เพราะมันแน่นเกินไป เขาแทบจะแตกเป็นรอบที่สองในทันทีที่เริ่มขยับมัน

            “ผ่อนคลายหน่อย” เขาบอกแต่แย่หน่อยที่จีฮุนไม่รู้ว่าจะผ่อนคลายยังไง ช่องทางร้อนยังคงตอดรัดแน่นจนควานลินต้องตัดสินใจอุ้มร่างเล็กที่ขายังเกี่ยวตนแน่นอยู่ออกมานอกห้องน้ำก่อนจะวางลงบนเตียงแล้วคร่อมทับ

            “ค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆ อย่าเกร็ง” เหมือนสอนเด็กให้เริ่มท่องเอถึงแซดในความคิดของควานลิน มันควรจะน่ารำคาญแต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ใบหน้าน่ารักที่กำลังบิดเบี้ยวด้วยความทรมานช่วยกระตุ้นสัญชาติญาณดิบในตัวเขาได้เป็นอย่างดี

            “ดีมาก” เอ่ยชมเมื่อคนใต้ร่างเริ่มผ่อนคลายให้ได้ขยับสะโพกเบาๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้จีฮุนผวาเฮือกเด้งตัวขึ้นมากอดคอเขาเอาไว้ ฟันขาวงับเข้าที่ไหล่ลาดเต็มแรงราวกับตั้งใจจะเอาคืน

Hold me now

Are you gonna hold me now?

            จากความเจ็บปวดในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นความสุขสม เสียงเนื้อกระทบกันดังแข่งกับแผ่นเสียงที่เล่นวนกลับมาเป็นรอบที่สอง ลมหายใจหอบถี่กระชั้นตามไฟปรารถนาที่ลุกโหมราวกับจะแผดเผาร่างที่กอดก่ายแนบชิดกันอยู่บนเตียงให้หลอมละลายกลายเป็นจุล

            เหงื่อกาฬผุดพรายทั่วร่าง สัมผัสชื้นลื่นไม่ได้น่ารังเกียจแต่กลับกัน มันแสดงถึงความดิบเถื่อนของความเป็นชายในแบบที่ควานลินชอบ ผิวเนื้ออ่อนเปลี่ยนเป็นจ้ำแดงๆในทุกครั้งที่เขาขบเม้ม

            “อืม จีฮุน” ร่างเล็กกัดปากแน่นในตอนที่อีกฝ่ายเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแหบกระเส่า พัคจีฮุนแอ่นสะโพกขึ้นมารับแรงกระแทกที่ส่งมาไม่ยั้งจนหัวเล็กสั่นคลอน แผ่นหลังลอยขึ้นเหนือเตียงด้วยความทรมาน รู้สึกปวดหนึบไปทั้งกลางลำตัว ส่วนปลายเปียกชื้นครูดไปกับหน้าท้องที่เสียดสีจนจวนเจียนจะขาดใจ

            “อ้ะ” เสียงหวานร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆควานลินก็ถอนแกนกายออกก่อนจะจับเขามานั่งทับส้นเท้าแล้วยกสะโพกขึ้น พัคจีฮุนถึงกับต้องทิ้งตัวลงไปนอนหอบหายใจบนเตียงยามที่ส่วนร้อนอันใหญ่โตสอดใส่เข้ามาแล้วเริ่มกระแทกกระทั้นอย่างดุดันอีกครั้ง มือเล็กขยำผ้าปูที่นอนจนขึ้นข้อขาว หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

            “ด..แด๊ดดี้” เอ่ยเรียกอีกคนด้วยน้ำเสียงขาดห้วง ส่งสายตาวิงวอนเรียกหาจูบที่อีกคนปรนเปรอให้อย่างไม่หยุดหย่อน ควานลินโน้มตัวคร่อมทับ เลื่อนใบหน้าไปใกล้แล้วมอบรสสัมผัสร้อนระอุให้พัคจีฮุนแทบหมดลมหายใจ

            เด็กตัวเล็กมองใบหน้าสุขสมของคนบนร่าง มันทำให้หัวใจเขาพองโตจนน่าประหลาด พัคจีฮุนอยากดีกว่านี้ อยากเป็นเด็กดีของแด๊ดดี้มากกว่านี้...

            “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ฮะ”

            “หื้ม?” เสียงทุ้มขานรับคนที่เรียกเขาแล้วจู่ๆก็เงียบไปเสียดื้อๆ ผิวหน้าแดงก่ำไม่ต่างอะไรกับผิวกายเลยสักนิด เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปไล้ชิมรสชาติหวานลิ้น สัมผัสอย่างกระหาย...ฝากความเฉอะแฉะไว้ทั่วทุกอณูรูขุมขน

            “ห...ให้จีฮุนทำให้นะฮะ” รวบรวมความกล้าบอกออกไป มาจุดนี้ไม่มีอะไรให้ต้องอาย ถ้าเป็นเด็กดีของแด๊ดดี้ได้...ถ้าเขาทำให้แด๊ดดี้พอใจได้พัคจีฮุนก็จะสบายไปทั้งชาติใช่ไหม

            “หึ ขึ้นมาสิ” ควานลินพลิกคนตัวเล็กขึ้นมาไว้บนร่างก่อนจะลงไปนอนพิงหัวเตียงแล้วมองเด็กตรงหน้าไม่วางตา จีฮุนเริ่มทำอะไรไม่ถูก มือไม้อยู่ไม่เป็นสุขเมื่อโดนจ้องด้วยสายตาจาบจ้วงแบบนั้น

            “นั่งชันเข่าขึ้นมาแล้วเอามือวางไว้บนเข่าฉัน”

            จีฮุนทำตามอย่างว่าง่าย สะโพกมนเริ่มขยับเข้าออก เพียงไม่นานทั้งสองก็ประสานจังหวะกันได้อีกครั้ง

            Keep me own me

Break me slowly

Whatever you want from me I'll give to you

            “แด๊ดดี้จะไม่ทิ้งจีฮุนใช่ไหม” เด็กตัวเล็กถามอย่างมีความหวัง ไลควานลินเหมือนเป็นที่พึ่งสุดท้าย เป็นไฟกองใหญ่ท่ามกลางเทียนเล่มเล็กที่ใกล้จะมอดดับ

            “ขึ้นอยู่กับว่าเธอทำตัวยังไง ซี๊ด” ตอบยังไม่ทันขาดคำดีก็ต้องสูดปากด้วยความเสียวซ่านเมื่อเด็กหัวไวขมิบตอดรัดตัวเองเป็นจังหวะ ผนังอุ่นด้านในเต้นตุบๆแข่งกับกับเส้นเลือดปูดโปนกลางแกนกายของตน

            “จ...จีฮุนจะทำให้พอใจ” จีฮุนบอกแล้วโน้มตัวลงไปไล่ชิมผิวเนื้ออีกฝ่าย กลิ่นเหงื่อลอยแตะจมูกมาพร้อมกับรสชาติเค็มปร่าที่ปลายลิ้น ดูดดุนไหล่กว้างให้เกิดรอยอย่างที่อีกฝ่ายทำให้ตน

            “ยากนะ” ไลควานลินไม่ใช่คนเอาใจยากแต่ก็เรื่องมากไม่แพ้ใคร

            “จีฮุนจะ...อึก จะทำ” ประกาศเจตนารมณ์แน่ชัดในขณะที่ทิ้งตัวลงบนตักแกร่งสุดแรง...หมดเวลาสนุกของเด็กแล้ว พัคจีฮุนถูกจับให้นอนลงบนเตียงอีกครั้งพร้อมกันกับที่ขาทั้งสองข้างถูกยกขึ้นสูงแล้วรวบชิด คนแก่กว่าจัดการกระแทกสะโพกลงไปไม่ยั้ง ปลายเท้าเล็กจิกเกร็งบนอากาศ

            พัคจีฮุนผวาเฮือก แผ่นหลังลอยขึ้นจากเตียงในตอนที่ช่องท้องบิดมวนอีกทั้งยังหดเกร็ง ของเหลวสีขุ่นไหลปริ่มอยู่ตรงปลายที่สั่นระริก และเพียงไม่นานสมองเขาก็ขาวโพลน ลำตัวกระตุกเกร็งยามที่ปลดปล่อยออกมาจนเลอะไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ยิ่งพอเห็นแบบนั้นร่างสูงก็ไม่รอช้าที่จะเร่งความเร็วพาตัวเองตามไปให้ทัน

            “อ๊า”

            คนที่นอนหอบหายใจกรีดร้องทันควันเมื่อของเหลวอุ่นร้อนฉีดพุ่งเข้ามาในตัว ควานลินถอนกายออกมามองส่วนที่ไหลเยิ้มเปรอะเปื้อนต้นขาขาวและผ้าปูที่นอน ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นมานอนทับร่างเล็กอีกครั้ง เรียวปากร้อนก้มลงไปกดจูบปากอิ่มของอีกคนเบาๆแล้วผละออกมามองใบหน้าน่ารักที่ขึ้นสีเรื่อ

            พัคจีฮุนรู้สึกเหมือนก้อนเนื้อในอกกระตุกเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาสีรัตติกาล เผลอเลื่อนสายตาจ้องรอยสักที่ดึงดูดเขามาตั้งแต่ต้นด้วยความหลงใหล นิ้วเล็กยกขึ้นลูบไล้อย่างแผ่วเบาพร้อมเอ่ยถาม

            “แปลว่าอะไรหรอครับ”

            “I would rather die standing than live always on my knees.” เขาบอกก่อนถามต่อเพราะไม่แน่ใจว่าอีกคนเข้าใจหรือเปล่า “แปลออกใช่ไหม”

            จีฮุนพยักหน้ารับ ถึงจะโง่ทุกเรื่องแต่อย่างน้อยเขาก็เก่งภาษาอังกฤษแล้วกัน ไลควานลินยิ้มให้อีกคนอย่างเอ็นดู

            “จีฮุนชอบ”

            “ชอบอะไร รอยสักนี่หรอ” ควานลินเลิกคิ้วถามด้วยความแปลกใจ แต่อันที่จริงก็ไม่แปลกใจนักเพราะเด็กนี่ไม่ใช่คนแรกที่ชื่นชอบรอยสักของเขา “อยากสักด้วยไหม”

            “อื้อ”

            “ทำให้ฉันพอใจอีกสิ แล้ววันหลังฉันจะพาเธอไปสักด้วยกัน”

            แต่คงเป็นคนแรกที่ไลควานลินจะยอมพาไปหาช่างสักร้านประจำของตนเอง

END.

มือลั่นบ่อยๆไม่ดีเลยโนะ มันอาจจะไม่คุกมากนะคะ ใสๆเบาๆ ;-;

กลับไปเม้นและติดแทกกันได้ในทวิตเตอร์นะคะ 

ขอกำลังใจนิสนุงเราจะได้มีแรงไว้ขยายคุกให้กว้างๆเพื่อรองรับอัตราบาปของชาวเรือ

#linhoonshortficbyLL