FORBIDDEN Ch21: ไปต่อหรือพอแค่นี้

            FORBIDDEN Ch21: ไปต่อหรือพอแค่นี้

            สายตาคมทอดมองไปยังร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียวกับสายน้ำเกลือที่เจาะอยู่ตรงหลังมือทำเอามือใหญ่เผลอกำเข้าหากันแน่น กวินท์ลูบดวงหน้าหวานแผ่วเบา ไออุ่นจากผิวเนื้อไข้ยังคงส่งผ่านมาถึงเขาแม้ว่าอีกฝ่ายจะได้รับยาไปแล้ว

            อินทัชตอนนี้ดูอ่อนแอและเปราะบางกว่าที่เคย ราวกับว่าถ้าเขาเผลอสัมผัสแรงๆเข้าไปร่างตรงหน้าคงจะบุบสลายและแตกหักไปในพริบตา ถ้าให้เปรียบหัวใจอินทัชในตอนนี้กับแก้วคริสตัลที่เคยเผลอปัดหล่นสักใบ มันก็คงเต็มไปด้วยรอยร้าวที่เพียงสัมผัสแค่เบาๆก็พร้อมจะแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี

            “อ่าวอา สวัสดีครับ” ชายหนุ่มหันไปมองต้นเสียง เขาพยักหน้าให้ติณณ์ที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงเซเว่นในมือ

            “คนอื่นล่ะ?” เขาถามเมื่อไม่เห็นว่ามีใครเดินตามมาอีก

            “วีกับหมูเพิ่งออกไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเองครับ พวกผมว่าจะสลับกันเฝ้าเพราะจะให้ตากับยายอินมานอนเฝ้าก็คงไม่ไหว” ติณณ์อธิบายถึงเหตุผลที่ทำให้ตัวเองยังอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งที่เพื่อนหนีกลับไปนอนกันหมดแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ตกใจจนลืมหิวพอสบายใจขึ้นเด็กหนุ่มก็เริ่มจัดการข้าวในกล่องอย่างรวดเร็ว

            “เรากลับไปนอนก่อนก็ได้ เดี๋ยวอาเฝ้าอินเอง” กวินท์บอกติณณ์ เขาเห็นอีกฝ่ายทำหน้าลำบากใจกับการจะให้เขาอยู่เฝ้าอินต่อ

            “เดี๋ยวผมเฝ้าเองดีกว่า ไม่อยากรบกวนอาครับ” ติณณ์บอกเพราะเกรงว่าถ้าอินตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้ากวินท์เป็นคนแรกจะอาการทรุดลงไปอีก ขนาดตอนนี้ตายังดูบวมๆอยู่เลย

            “กลัวอาจะทำเพื่อนเราร้องไห้อีกใช่ไหม” กวินท์รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ ไม่แปลกหรอกหากติณณ์จะไม่อยากให้อินเจอเขา ถ้าพูดกันตามตรงแม้แต่คนบนเตียงก็คงไม่อยากเห็นหน้าเขาเหมือนกัน

            ใครที่รู้เรื่องนี้อาจจะคิดว่าเขาเห็นแก่ตัวแต่สำหรับกวินท์ลูกต้องมาที่หนึ่งเสมอ ตั้งแต่วันที่เขารู้ว่าตัวเองทำให้กวีเกิดมาโดยไม่ได้ตั้งใจเขาก็คิดมาตลอดว่าเขาไม่ได้รักและไม่พร้อมจะมีเด็กคนนี้ในชีวิต กระทั่งวันที่เด็กน้อยลืมตาออกมาดูโลกพร้อมกับเสียงร้องไห้จ้ารอยยิ้มกว้างบนหน้าหล่อเหลาก็ผุดขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว เขารักมือเล็กๆที่ยื่นออกมาจับนิ้วตัวเองไว้ รักเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นจากการหยอกล้อระหว่างเขากับลูก

            รักสิ่งมีชีวิตที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดมา…

            และวันนั้นเองที่เขาทั้งกล่าวคำขอโทษและเอ่ยคำสัญญากับภรรยา

            คำขอโทษที่ว่าเขาเสียใจที่ไม่อาจเป็นคนรักที่ดีให้กับผู้หญิงคนนี้ได้ กับคำสัญญาที่ว่ากวินท์จะดูแลแก้วตาดวงใจให้ดีที่สุดเท่าที่คนเป็นพ่อจะสามารถทำได้

            จากวันผ่านไปเป็นเดือน จากเดือนผ่านไปเป็นปี แววตาคู่เก่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและความสุขที่ได้เห็นลูกชายตนค่อยๆโตขึ้นทีละเล็กละน้อย เขายังจำความรู้สึกมหัศจรรย์ในตอนที่ลูกเรียกเขาว่าป๊าครั้งแรกได้

            กวินท์รู้ว่าชีวิตเขาไม่ได้ต้องการอะไร นอกจากการที่จะได้เห็นลูกโตขึ้นมาอย่างมีความสุข

            จนกระทั่งวันที่เขาได้พบกับเด็กผู้ชายตัวเล็กคนนึง ใบหน้าสวยหวานดั่งพระเจ้าทรงสรรค์สร้างกับผิวพรรณที่ขาวดุจสีของน้ำนมดึงดูดสายตาเขาให้หันไปมองและหยุดอยู่ตรงนั้นราวกับโดนตรึงไว้ด้วยเชือกล่องหน

            น่ารัก...

          คำแรกที่แวบเข้ามาในหัวกวินท์คือสิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจและต้องส่ายหัวให้กับความคิดนั่น เพราะเด็กที่เดินออกมาจากบ้านในวันนั้นคือเพื่อนของลูกตัวเอง

            ‘อินไม่รบกวนอาใช่มั้ยคั้บ?’

            กวินท์ยิ้มให้กับคำถามเดิมๆที่มักออกมาจากปากจิ้มลิ้มแม้ว่าเขาจะบอกกลับไปทุกครั้งว่าไม่เป็นไร อินทัชดูเป็นเด็กขี้เกรงใจจนเขาทนไม่ไหวต้องเรียกตัวมาพูดคุยปรับทัศนคติ ตอนแรกกวินท์คิดว่ามันเป็นนิสัยส่วนตัวของอีกฝ่ายแต่พอได้รู้จักกันมากขึ้นเขาถึงเข้าใจว่าสาเหตุทั้งหมดมาจากการที่อินไม่เคยได้รับการปรนนิบัติที่ดี เด็กตัวแค่นั้นทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตลอด จนกระทั่งกลายเป็นความคุ้นชินและไม่แน่ใจเมื่อมีใครสักคนทำอะไรให้ ตอนนั้นกวินท์ก็แค่อยากจะช่วยให้อินเลิกคิดแบบนั้น...เลิกคิดแทนคนอื่นไปซะทุกเรื่อง อยากให้อินเต็มใจที่จะรับความช่วยเหลือจากเขาไว้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม

            การที่เขายอมตื่นแต่เช้าเพื่อนวนรถไปรับเด็กตัวเล็กแล้วขับไปส่งที่มหา’ลัยคงไม่ใช่เรื่องปกติที่พ่อของเพื่อนจะทำกัน มันไม่ปกติอยู่แล้วในความรู้สึกของกวินท์และเหมือนอินเองก็จะคิดแบบนั้นเช่นกัน รู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ใหญ่ใจดีแต่เป็นคนที่อยากขยับความสัมพันธ์ระหว่างพ่อเพื่อนกับเพื่อนลูกไปให้มากกว่านั้น

            แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นคนที่เฝ้าหลอกตัวเองทุกวัน ทำเป็นไม่สนใจความรู้สึกที่เปลี่ยนไปทีละเล็กละน้อย กวินท์ก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว เป็นคนที่อยากจะได้ทุกอย่างโดยไม่ต้องการจะเสียอะไรไป อยากอยู่ใกล้แต่ก็ให้ไปมากกว่านี้ไม่ได้เพราะรู้ว่าเรื่องมันจะลงเอยเช่นไรหากเขาตามใจตัวเองไปมากกว่าที่เคย

            ถ้าจะหาคนผิดจากเรื่องนี้ก็คงมีเขาแค่คนเดียว...

            “เรากลับบ้านไปนอนเถอะ ดูสภาพตัวเองหน่อยสิ” คนแก่กว่าบอกเด็กหนุ่มที่นั่งสโลสเลอยู่บนโซฟา แต่พูดก็พูดเถอะ ติณณ์คิดว่าอาเองก็ไม่ดูสภาพตัวเองเลยเหมือนกัน คิ้วยังแตก แผลไม่ได้เย็บ ปากยังมีรอยช้ำ ไหนจะใต้ตาคล้ำนั่นอีก

            “ถ้ามันตื่นมาเห็นอามันร้องไห้อีกแน่”

            “ติณณ์” กวินท์ส่งสายตาขอร้องแกมบังคับ แม้ว่าเด็กหนุ่มจะมีทีท่าลำบากใจเพียงใดก็ตาม กระทั่งสุดท้ายก็ตรงหน้าก็ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะพยักหน้าให้อย่างจำยอม

            “ฝากเพื่อนผมด้วยแล้วกัน ดูแลมันให้สมกับความรักที่มันมีให้อาหน่อยครับ” รู้ว่าตัวเองกำลังพูดจาก้าวร้าวและปีนเกลียวคนรุ่นพ่อแต่ติณณ์ก็อดโมโหคนตรงหน้าไม่ได้ ทำเพื่อนเขาร้องไห้จนเหมือนจะขาดใจเสียขนาดนั้นแล้วยังจะกล้าโผล่หน้ามาให้เห็นอีก ทว่าที่ต้องยอมเพราะสุดท้ายความรักก็เป็นเรื่องของคนสองคนไม่ใช่พวกเขา ต่อให้ติณณ์กีดกันไม่ให้อาเจออินแต่ถ้าอินยังรู้สึกมันก็นั่งร้องไห้เงียบๆอยู่ดี

            “อืม”

.

.

.

            เปลืองตาบางทั้งปวดบวมและหนักอึ้ง กลิ่นแรงๆของยาทำให้คนที่เพิ่งได้สติรู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน อินทัชค่อยๆฝืนลืมตา แม้ว่าเขาอยากจะหลับไปอีกนานแสนนานแต่ในความเป็นจริงก็ทำไม่ได้ คนบนเตียงกวาดสายตามองหาเพื่อนสนิทที่น่าจะเป็นคนพาเขามาส่งโรงพยาบาลแต่กลับพบคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดนั่งหลับอยู่บนโซฟาแทน

            อินไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยังมาหา ทำไมต้องมาให้เห็นหน้า ทำไมยังไม่เลิกเห็แก่ตัวสักที...

            เป็นเสี้ยววินาทีสั้นๆที่พวกเขาได้สบตากันหลังอินนอนมองใบหน้าคมคร้ามที่ดูโทรมลงไปถนัดตา กระทั่งอีกฝ่ายตื่นขึ้นมา

            “ตื่นแล้วทำไมไม่เรียก”

            รูปประโยคกับน้ำเสียงที่เหมือนจะดุเขากลายๆทำให้เด็กบนเตียงหันหน้าหนีผู้ใหญ่ใจร้ายไปอีกทาง ไม่อยากได้ยินอีกแล้ว ไม่อยากรับรู้...ไม่ว่าจะอะไรก็ตามที่ทำร้ายใจกันอินทนไม่ไหวอีกแล้ว

            “จะไม่ตอบอาหน่อยหรอครับ” กวินท์ถามเพราะอีกคนเล่นหันหน้าหนีแล้วเงียบกริบ ท่าทางที่เหมือนจะไม่อยากคุยกันนั้นทำเอาเขาเผลอถอนหายใจเบาๆ แต่มันคงจะดังเกินไปเพราะอินได้ยินมันอย่างชัดเจน เป็นเหตุผลที่ทำให้ขอบตาเขาร้อนผ่าวอยู่ตอนนี้

            ไม่ใช่ว่าอินไม่เบื่อ ถามว่าร้องไห้แล้วเหนื่อยไหม...ใช่ มันเหนื่อย แต่จะให้หยุดร้องง่ายๆก็คงทำไม่ได้ เหมือนกับถ้าถามว่าตลอดเวลาที่รักผู้ชายคนนี้อินเหนื่อยไหม...แน่นอนว่ามันเหนื่อยก็เหมือนกัน แต่จะให้หยุดรักเขาอินกลับทำไม่ได้เลย

            อยู่ดีๆอินก็นึกถึงบทสนทนาที่ถกกันในห้องเรียนเมื่อหลายเดือนก่อนในหัวข้อที่ว่าคนที่เลือกจะลงมือทำทั้งที่รู้ผลลัพธ์อยู่แล้วนั้นแค่กล้าหรือว่าโง่ ในตอนแรกอินคิดว่ามันคือความกล้า เพราะถ้าไม่ลองเสี่ยงดูคงไม่มีวันได้รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นจริงหรือแค่คิดไปเอง ทว่าตอนนี้อินโคตรจะมั่นใจว่าคนประเภทนั้นเป็นพวกที่ทั้งบ้าและทั้งโง่

            เหมือนเขา...

          เขาคิดน้อยเกินไปทั้งเรื่องที่ว่าตัวเองคงจะมีความอดทนมาพอจะรอถึงวันที่วียอมรับได้และไม่ใจร้ายกับเพื่อนสนิทอย่างเขาเกินไปนัก แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันได้พิสูจน์แล้วว่าอินคิดผิด และตอนนี้อินก็ไม่เหลืออะไรเลย ทั้งมิตรภาพและความไว้ใจ

            ต่อให้ติณณ์จะบอกว่ากวีเป็นห่วงที่เขาหายไป และเขาเองก็เข้าใจว่าเรื่องระหว่างเขากับอามันเป็นเหตุผลมากพอจะทำให้วีเกลียดตน แต่สำหรับอินแล้วความรู้สึกที่เสียไปมันเอากลับคืนมาไม่ได้ ถึงจะพยายามให้ตายยังไงก็คงไม่เหมือนเดิม

            “ยังปวดหัวอยู่ไหม” กวินท์ถามขึ้นอีกครั้ง แน่นอนว่าชายหนุ่มได้รับเพียงความเงียบเป็นคำตอบ  สุดท้ายจึงต้องลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหาเด็กป่วยบนเตียงที่เหมือนจะเกลียดเขาไปเสียแล้ว

            “อินครับ รู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกไหมอาจะได้ไปตามพยาบาลมาดูให้” ชายหนุ่มว่าก่อนจะชะโงกหน้าไปมองใบหน้าน่ารักที่ไม่แม้แต่ชายตามาทางเขา “ถ้าไม่บอกอาก็ไม่รู้นะครับ” มือที่กำลังจะเอื้อมไปจับไหล่บางชะงักเมื่ออีกฝ่ายเบี่ยงตัวหนีแล้วซุกหน้าลงกับหมอนพร้อมบอกเสียงอู้อี้

            “จะนอน อย่ามายุ่ง”

            “อืม งั้นนอนเถอะจะได้หายไวๆ”

.

.

.

            อินทัชตื่นมาอีกทีในช่วงหัวค่ำของวัน อาการปวดหัวดีขึ้นมากจนเขาคิดว่าไข้คงจะใกล้หายแล้วด้วยซ้ำ

            “ตื่นแล้วหรอมึง ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ติณณ์ถามคนเพิ่งตื่น แทนที่จะดีใจที่เห็นหน้าคนหล่อๆแบบเขาแต่ดันซึมเป็นหมาถูกเจ้าของทิ้งซะได้

            “...หรือมึงหวังว่าจะได้เจอใคร?” เขาลองถามหยั่งเชิงแต่อินก็ส่ายหน้าน้อยๆ

            “เปล่า”

            “อาเขาลงไปกินข้าว เดี๋ยวก็ขึ้นมา”

            “กูไม่ได้ถามถึงเขาสักหน่อย” อินบอก ใครจะไปอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นหายไปไหน ไม่อยู่สิยิ่งดี

            “แล้วมองหาใคร? พี่มาร์ชมึงหรอ รายนั้นเพิ่งรู้ว่ามึงป่วยตอนโทรมากูรับสายเลยบอกไปให้” ติณณ์เพิ่งมาถึงได้ประมาณชั่วโมงชั่วโมงและเป็นเขาเองที่ไล่กวินท์ให้ไปหาอะไรกินเพราะสภาพอีกฝ่ายดูไม่สู้ดีนัก ช่วงนั้นเองที่มาร์ชโทรเข้ามาพอรู้เรื่องก็บอกว่าจะรีบมาหา

            “ก็...อืม แล้วพี่เขาว่าไงล่ะ?”

           

            แอ๊ด

            เสียงประตูห้องเปิดขึ้นพร้อมร่างสูงของคนที่เพิ่งถามถึง ในมือใหญ่ถือช่อดอกไม้ที่ผู้หญิงคนไหนเห็นคงต้องนึกอิจฉาคนที่จะได้รับมันไป ชายหนุ่มเดินมาอยู่ข้างเตียงเด็กตัวเล็กที่ยิ้มบางๆให้เขา

            “ก็ว่าทำไมไม่ตอบไลน์เลย พี่เป็นห่วงแทบแย่แหนะรู้ไหม?” มาร์ชบอกหลังพยายามติดต่ออินมาตั้งแต่เช้าแต่ไม่สำเร็จ ตอนแรกกะว่าเลิกงานแล้วจะไปหาที่บ้านแต่บังเอิญว่าเพื่อนอินรับโทรศัพท์เขาแล้วบอกว่าอินป่วยอยู่โรงพยาบาลซะก่อน

            “อินก็เพิ่งฟื้นเหมือนกันเนี่ยแหละ” อินตอบเสียงอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสารภาพหรอกว่าเขาไม่ทันนึกถึงมาร์ชเลยกระทั่งติณณ์พูดถึงชื่อนี้ขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นการได้เห็นหน้ามาร์ชก็ช่วยให้อินทัชอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ได้อยากร้องไห้เหมือนในทุกๆครั้งที่ลืมตา

            “แล้วหมอว่าไงบ้าง เราจะออกโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่?”

            “ยังไม่รู้เลยครับ ไว้เดี๋ยวดีขึ้นหมอคงบอกอีกที”

            ติณณ์ปล่อยให้ทั้งสองคนคุยกันไปโดยตัวเองนั่งเงียบๆตอบแชตกลุ่มที่เอาแต่ถามถึงคนป่วย หมูมาเยี่ยมอินแล้วช่วงบ่ายๆแต่ว่าอินหลับ มาพร้อมกับวีนั่นแหละ ส่วนตอนค่ำๆก็อย่างที่รู้กันว่าแม่มันดุไม่ยอมให้ออกจากบ้าน เขาเลยต้องรับหน้าที่เป็นคนเฝ้าเพื่อนแบบนี้ ยอมรับว่าขี้เกียจแต่ก็เต็มใจทำ

            เด็กหนุ่มนั่งเล่นเกมส์ไปเรื่อยจนกระทั่งหันไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหลังประตู ไม่รู้ว่ายืนมานานแค่ไหน แต่จากใบหน้าตึงๆนั่นก็คงมากพอที่จะได้เห็นตอนมาร์ชลูบหัวเด็กป่วยที่นอนอยู่บนเตียง ตอนแรกติณณ์คิดว่ากวินท์จะเปิดประตูเข้ามาแต่อีกฝ่ายกลับเดินออกไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย

            “พี่กลับก่อนนะครับ แล้วเราจะออกโรง’บาลวันไหนก็บอกพี่จะได้มารับ” มาร์ชบอกหลังอยู่เป็นเพื่อนคนตัวเล็กมาเป็นชั่วโมง เขาเองก็ต้องรีบกลับไปทำงานไม่งั้นคงจะอาสาอยู่เฝ้าแทน

            “เดี๋ยวไว้อินกลับกับเพื่อนก็ได้ครับ อินไม่อยากรบกวนพี่มาร์ช” แค่คิดว่าอีกฝ่ายต้องลางานมารับตัวเองอะไรทำนองนี้อินก็เกรงใจจะแย่ แต่คำตอบอีกฝ่ายก็ทำให้คนตัวเล็กได้ยิ้มบางๆตอบกลับไป

            “เราเป็นแฟนพี่แค่นี้พี่ทำให้ได้ครับ”

            “งั้นก็ได้ครับ”

.

.

.

            “สรุปมึงจะยอมแพ้แล้ว?” เดฟถามคนที่นับวันพันปีไม่เคยคิดจะแตะบุหรี่ทว่าตอนนี้กลับเอาแต่อัดนิโคตินเข้าปอดจนเขาต้องเดินไปเปิดหน้าต่างเพราะเกรงว่าจะสำลักควันตายก่อน

            “หรือจริงๆกูแพ้มาตั้งแต่แรกแล้ววะ” กวินท์ทิ้งตัวพิงพนักโซฟาอย่างอ่อนล้า หัวใจเขาบีบรัดไปหมดตอนเห็นอินทัชยิ้มให้ใครอีกคน ไม่ใช่เสียใจที่เจ้าของรอยยิ้มนั้นไม่ใช่เขาแต่เสียใจเมื่อสิ่งที่ตัวเองให้อีกฝ่ายไปมีแต่บาดแผลและคราบน้ำตา

            “มึงจะแพ้ได้ไงในเมื่อใจน้องอยู่ที่มึง”

            “ก็แค่ตอนนี้” ตลอดชีวิตที่ผ่านมาคงจะไม่มีกี่ครั้งที่เขายอมแสดงด้านที่อ่อนแอให้คนอื่นเห็น ถ้ามันไม่สุดจริงๆกวินท์คงไม่กลายเป็นไอ้ขี้แพ้แบบตอนนี้ ผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมาตลอดกำลังจะทำเรื่องเห็นแก่ตัวอีกครั้งหรือเปล่าให้ดึงรั้งให้อินกลับมาเป็นของตัวเองในวันที่เขาเลือกแล้วว่าอยากไปจากเรา

            “จะมาเป็นคนดีทำห่าไรตอนนี้ ก่อนหน้านี้มึงก็เหี้ยมาได้ตลอด” เดฟถามด้วยความไม่เข้าใจว่าเพื่อนตนคิดอะไรอยู่ถึงได้ถอดใจขนาดนี้ ยอมรับว่าเพื่อนเขาทำผิดมหันต์แต่ในเมื่อมันวิ่งมาถึงขนาดนี้แล้วก็ควรจะไปให้สุดทางมากกว่าจะมายอมแพ้ทั้งที่อีกไม่กี่ก้าวกำลังจะไปถึงเส้นชัย

            “ถ้าจะคิดแบบนี้มึงก็ไม่ควรเริ่มตั้งแต่แรก ตอนนี้มันสายไปแล้วไอ้สัด”

            “มันสายไปสำหรับกู แต่ไม่ใช่สำหรับอิน น้องยังเด็กยังมีโอกาสได้เจอคนที่ดีกว่าแล้วก็พร้อมจะดูแลเขามากกว่ากูได้” คำตอบของกวินท์ทำเอาเดฟถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้มันได้แบบนี้สิเพื่อนกู ถอดใจไม่รู้จักเวล่ำเวลา อยากจะตบกบาลมันให้คว่ำแต่ก็เห็นว่าโตๆกันแล้ว

            “ได้ข่าวว่าไอ้มาร์ชไรนั่นก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่” เดฟว่าตามที่ได้ยินมา“แต่เอาเถอะถ้ามึงยอมเห็นน้องกลายเป็นของคนอื่นได้กูก็นับถือใจมึงว่ะ”

 .

.

.

            กวินท์กลับมาจากบ้านเดฟแล้วทว่าคำพูดที่ราวกับเตือนให้เลิกคิดอะไรบ้าๆของเพื่อนยังคงวนอยู่ในหัวตลอดเวลา ปากก็พูดไปแต่เขาไม่เคยอยากให้อินทัชไปเป็นของคนอื่น...แค่คิดก็ทนไม่ได้

            กวินท์อยากให้เด็กคนนั้นเป็นของเขาตลอดไป

            มือใหญ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะส่งแชตหาคนที่ตั้งแต่เขาเข้าไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลวันแรกก็ไม่ได้กลับไปเจอหน้าอีกเลย

            ไม่อยากให้น้องต้องร้องไห้ตอนเห็นหน้าเขา นั่นแหละเหตุผลที่กวินท์ไม่ไปให้น้องเห็นหน้า ชายหนุ่มจ้องหน้าจออยู่นานสองนานก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งไป

            Kavin: อาคิดถึงน้องอิน

            Kavin: จะออกรพ.แล้วบอกได้ไหมเดี๋ยวไปรับ

            Kavin: ตอบอาหน่อยนะครับเด็กดี

           ถ้าครั้งสุดท้ายแล้วน้องยังยืนว่าคนที่เลือกไม่ใช่เขา ถึงตอนนั้นกวินท์จะยอมถอยให้แต่โดยดี