Special: Besides chocolate, you’re my favorite ❤

.

.

.

            ควานลินคิดว่าเขาคงใช้สายตามองแบบเปิดเผยไปหน่อยคนตัวเล็กถึงได้ทำท่าเหมือนอยากจะมุดดินหนีไปยังไงยังงั้น ปากอิ่มสีเชอร์รี่แข่งกันกับแก้มใสที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำของลูกตำลึงสุกทำให้คนหน้านิ่งอดยิ้มออกมาไม่ได้ ใบหน้าคมกระตุกยิ้มยามก้าวยาวๆไปหาคุณหมอพัคที่เอาแต่ถอยหลังหนี

            ยอมรับว่าเหนือความคาดหมายจนเกือบจะกัดลิ้นตายในตอนที่อีกฝ่ายส่งรูปมาให้ ยิ่งในตอนที่ได้เห็นเต็มสองตาควานลินยิ่งแทบจะอดรนทนไม่ไหว

            ร่างขาวนวลที่เขาแสนจะหลงใหลกำลังเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า ไม่สิ...จะเรียกว่าเปลือยเปล่าทั้งหมดเลยก็เห็นทีว่าจะไม่ได้ในเมื่อบางส่วนของร่างกายถูกปกปิดไว้ด้วยช็อคโกแลตสีน้ำตาลร้อนๆที่ตอนนี้แข็งตัวจับกับผิวเนื้อราวกับมีใครสักคนเอาสตอเบอรี่ผลอวบอิ่มลงไปจิ้มกับช็อคโกแลตฟองดู ถึงไลควานลินจะไม่ชอบของหวานแต่ก็ต้องยอมรับว่ารสขมผสมกับความหวานอมเปรี้ยวของขนมหวานจานนี้ทำให้เขาพึงพอใจอยู่ไม่น้อย

            แต่คงไม่เท่ากับใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า หากเพียงได้ลองลิ้มชิมสักครั้งก็คงจะเสพติดจนถอนตัวไม่ขึ้น ไลควานลินกำลังจะกลายเป็นโรคเสพติดของหวานที่ชื่อว่าพัคจีฮุน

            “อยากให้ผมชิมตรงไหนก่อนดี” เสียงแหบทุ้มถามขึ้นหลังต้อนอีกฝ่ายที่เอาแต่ถอยหนีจนมุม พัคจีฮุนหันซ้ายหันขวาทำหน้าเลิ่กลั่ก ไม่กล้าสบตาที่เพียงแค่มองก็ทำให้ร้อนไปทั้งตัวของเด็กตรงหน้า

            มันจะมากไปแล้วนะควานลิน...

          “ไม่คิดจะแนะนำกันหน่อยหรอว่าตรงไหนอร่อยที่สุด” ควานลินถามแล้วดึงคนตัวเล็กมาใกล้ ยิ่งใกล้ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายเขินอายแค่ไหน จีฮุนอายขนาดที่ว่าทั้งหน้าทั้งตัวมันร้อนไปหมด

            “...งั้นผมขอเริ่มจากตรงนี้ก่อนแล้วกัน”

            สิ้นคำพูดที่ชวนให้คนฟังใจสั่นใบหน้าคมก็โน้มลงมาใกล้ซอกคอขาวที่บัดนี้ถูกแต่งแต้มไว้ด้วยช็อคโกแลตนมแบบที่ควานลินชอบน้อยที่สุด

            จะเล่นแบบนี้สินะ พัคจีฮุน...

            “อืออ”

            ริมฝีปากอิ่มหลุดเสียงครางหวานหูออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อปลายลิ้นร้อนแตะลงบนช็อคโกแลตที่ตัวเองประณีตหยอดไว้ตามส่วนต่างๆของลำตัว เริ่มตั้งแต่ซอกคอขาวเรื่อยลงมาถึงแผงอกเนียนที่ประดับไปด้วยของหวานอีกหนึ่งอย่างคือเจ้าลูกเกดสีสวย ท้องน้อยหดเกร็งยามร่างสูงเป่าลมร้อนใส่แอ่งสะดือในขณะที่สะโพกมนถูกบีบจนแทบช้ำด้วยมือใหญ่

            ใบหน้าคมผละออกจากเอวคอดขึ้นมามองดวงหน้าน่ารักที่เชิดขึ้นอย่างเสียวซ่าน ดวงตากลมฉ่ำน้ำกับหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงชวนให้ช่วงล่างปวดหนึบจนจุกไปหมด ถ้าจะบอกว่าเขาแทบจะแตกออกมาหมดตั้งแต่เห็นร่างขาวแก้ผ้าอยู่ตรงหน้าก็ไม่เกินจริงเลยสักนิด ไลควานลินรู้สึกได้ว่ากางเกงในเขาเปียกชุ่มไปหมด

            เด็กหนุ่มขยับตัวขึ้นไปจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับคนใต้ร่าง ค่อยๆประทับเรียวปากลงบนปกอิ่มบวมช้ำที่ถูกเขาตักตวงความหวานหอมไปไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ พัคจีฮุนไม่ได้หวานล้ำดั่งช็อคโกแลตหากแต่มีรสชาติที่นุ่มละมุนจนไม่อยากผละจากไปไหน ลิ้นแดงๆที่เกี่ยวกระหวัดอย่างไม่ยอมแพ้มันนุ่มหยุ่นพอๆกับเยลลี่ที่เจ้าตัวชอบ น้ำใสที่ไหลย้อยลงมาตามมุมปากทุกครั้งเมื่อควานลินรุกจูบหนักๆมันดีเสียยิ่งกว่าแอลกอฮอล์ดีกรีแรงๆเป็นไหนๆ

            ตั้งแต่เสพติดปากหมอไลควานลินก็ไม่เคยแตะบุหรี่อีกเลย

          ที่บอกว่าหลังเลิกบุหรี่จะทำให้อยากของหวานดูท่าจะเป็นเรื่องจริง เพราะไลควานลินอยากกินพัคจีฮุนตลอดเวลา...

          “เลิกทำหน้าแบบนั้นสักทีได้มั้ย!” จีฮุนแว้ดออกมาอย่างหัวเสียเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องเขาด้วยสายตาหื่นกามจนแทบอยากจะทิ่มให้บอด ไม่มีแล้วไลควานลินที่คอยแต่จะใช้สายตาเย็นชามองพัคจีฮุนคนนี้เพราะนาทีนี้มีแค่เด็กแก่แดดหื่นกามที่จ้องแต่จะตักตวงความปรารถนาจากร่างกายของคนน่ารัก

            “ทีหมอมองผมยังไม่ว่าสักคำ” ไลควานลินตอบหน้าตายซึ่งมันกวนโอ๊ยมากๆในความคิดของจีฮุน

            มองบ้านป้าแกสิ!

          “ใครมันจะบ้าใช้สายตาแบบนี้มองนายกัน”

            “สายตาแบบนี้คือแบบไหน?” เด็กหนุ่มถามคนแก่กว่าที่ทำท่าทางอึกอักเพราะดูจะพลาดท่าให้เขาเสียแล้ว

            “...ว่าไง ผมมองหมอแบบไหนหรอครับ หื้มม?”

            “ก...ก็” หัวใจของพัคจีฮุนอ่อนยวบลงทันทีหลังได้รับน้ำเสียงอบอุ่นจากเด็กสิบเจ็ดที่ไม่เคยทำตัวสมวัย ใบหน้าหวานที่ว่าแดงแล้วยิ่งแดงจัดยามนิ้วเรียวจับปอยผมสีน้ำตาลอ่อนของตนไปทัดหู ก่อนจะก้มลงมาใกล้แล้วกระซิบเบาๆ

            “บอกหน่อยว่าผมมองหมอแบบไหน”

            พัคจีฮุนตัวสั่นไปทั้งร่างเพราะลมหายใจร้อนที่อีกฝ่ายเป่าเข้ามา ไหนจะยังมือใหญ่ที่เคลื่อนต่ำลงไปลูบคลึงเมนู Main Course ของวันนี้ ‘กล้วยจิ๋วเคลือบช็อคโกแลต’

            “นายชอบมองเหมือนจะกินฉันไปทั้งตัว” เสียงหวานตอบตะกุกตะกัก เรียวปากสีสดเผยอขึ้นน้อยๆหลังมือที่กำลังสาละวนกับช่วงล่างทำหน้าที่ของมันได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ปลายนิ้วเท้าจิกเกร็งไม่ต่างอะไรจากนิ้วมือที่ขยำผ้าปูที่นอนแน่น

            “อึก” หลุดเสียงร้องยามอีกฝ่ายกระแทกสะโพกลงมาให้ได้สัมผัสถึงความใหญ่โตที่คับพองอยู่ในสกินนี่ยีนส์สีดำสนิท

            ถ้าพัคจีฮุนทำให้ไลควานลินแทบคลั่งตายได้มากเท่าไหร่ ไลควานลินก็ทำให้พัคจีฮุนแทบบ้าตายได้มากเท่านั้นเช่นกัน

            “ไม่ได้มองเหมือนจะกิน แต่ผมจะกินหมอให้หมดทั้งตัว”

            สิ้นประโยคนั้นก็ไร้ซึ่งบททสนทนาใดๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยอยู่ในระดับสายตาเลื่อนลงต่ำไปคลอเคลียอยู่ตรงส่วนล่าง ขาเรียวกระตุกเบาๆยาวปลายลิ้นสากลากผ่านสลับกับดูดดุนตั้งแต่ปลีน่องมาจนถึงต้นขาขาวด้านใน ทิ้งรอยรักสีสตอเบอรี่สดไว้ทั่วบริเวณ

            “อ๊า” ไลควานลินยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อพัคจีฮุนหลุดเสียงร้องหวานหูที่เขาชอบฟังออกมาให้ได้ยิน มือใหญ่ขยำเนื้อสะโพกนิ่มจนขึ้นรอยแดงในขณะที่ริมฝีปากช่ำชองยังทำหน้าที่ลิ้มชิมรสชาติของดาร์คช็อกโกแลตที่ตนคิดว่ามันอร่อยที่สุด

            ไม่สิ...ต้องไวท์ช็อคต่างหากล่ะ

            “ค...ควานลิน อื้ออออ”

            พัคจีฮุนส่งเสียงหวีดร้องไปทั่วห้องนอนเล่นยามที่ช็อคโกแลตสีขาวร้อนหรือที่เรียกว่าไวท์ช็อคโกแลตไหลออกมาจนเลอะเปรอะเปื้อนไปหมด หอบหายใจหนักเพราะควานลินไม่รอช้าที่จะป้ายเจ้าช็อคโกแลตสีขาวลงบนช่องทางนุ่มหยุ่นดั่งมาร์ชเมลโลวที่มีด้านนอกเป็นสีขาวส่วนด้านในคือไส้สตอเบอรี่สีสด

            “จำเป็นต้องตอดแน่นขนาดนี้เลย?” เด็กหนุ่มถามคนใต้ทางที่บัดนี้ใช้ช่องทางด้านหลังตอดรอดนิ้วเขาจนแน่นไปหมด ถึงจะชอบก็จริงแต่เขาไม่อยากให้จีฮุนเจ็บ

            “...ผ่อนคลายหน่อย ของผมมันไม่ได้เล็กเหมือนนิ้ว”

            “เงียบปากเถอะน่า!” คุณหมอพัคเอ็ดเด็กหนุ่มที่ชอบพูดจาเรื่องอย่างว่าได้น่าไม่อาย ไม่รู้ว่าไลควานลินไปเอาความมั่นใจผิดๆมาจากไหน แค่ของตัวเองใหญ่กว่าเขาไม่ได้หมายความว่าจะใหญ่ที่สุดสักหน่อย!

            “เป็นห่วง กลัวหมอเจ็บ” ไลควานลินตอบหน้าตายเหมือนไม่ได้คิดอะไรแต่เล่นเอาคนฟังใจสั่น คนพูดคงไม่ได้คิดแต่คนฟังน่ะใจอ่อนยวบไปหมดแล้วเผื่อยังไม่รู้

            ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!

          “ไม่เป็นไรหรอก ทนได้” จีฮุนบอกแล้ววาดแขนโอบรอบคอร่างสูงที่เขยิบตัวขึ้นมาแล้วเอามือข้างนึงยันเตียงไว้ ไลควานลินจับแท่งร้อนจ่อไว้ที่มาร์ชเมลโล่นุ่มนิ่มในขณะที่จีฮุนยกขาขึ้นเกี่ยวเอวสอบเด็กหนุ่มก็กดมันลงไปจนสุดความยาว

            “อึก”

            เด็กหนุ่มขบกรามแน่นยามช่องทางร้อนบีบรัดตัวตนของเขาจนแทบเสร็จสมตั้งแต่ยังไม่ขยับ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ครั้งพัคจีฮุนก็ยังคงตอบสนองความปรารถนาอันไม่มีที่สิ้นสุดของเขาได้เสมอ ยังคงเป็นคนที่พาเขาด่ำดิ่งลงไปในจุดต่ำสุดของห้วงเหวลึกและล่องลอยขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของชั้นบรรยากาศ

            “เบาหน่อย” คุณหมอพัคร้องเตือนคนที่กระทำรุนแรงจนเขารู้สึกเหมือนช่วงล่างกำลังจะฉีกขาด เมื่อกี้ใครกันที่บอกว่ากลัวเขาเจ็บ เรื่องแบบนี้เชื่อไลควานลินไม่ได้เลยสักครั้ง

            “เบาสุดเท่าที่จะเบาให้ได้แล้ว”

            “อื้ออ” พัคจีฮุนร้องเสียงอ่อยเมื่อจู่ๆร่างสูงก็หยุดทุกการกระทำลง อาการจุกเสียดวิ่งเข้าเล่นงานช่องท้องจนช่วงล่างปวดหนึบไปหมด ควานลินไม่ได้ถอนแกนกายออกแต่ทำเพียงแช่ค้างไว้แล้วจ้องมองคนตัวเล็กผ่านดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความต้องการในตัวคนใต้ร่างจนจีฮุนต้องเสตาหลบเพราะอับอายเกินกว่าจะจ้องตอบกลับไป

            “อยากให้เบาก็ทำเอง”

            “ไม่ต้องมาสั่งฉันเลยนะ!” คุณหมอพัคแหวพลางใช้มือผลักใบหน้าหล่อเหลาให้ออกไปพ้นระยะสายตา ถ้าโดนมองนานกว่านี้เขาต้องเอาหมอนมาปิดหน้าแล้วกลั้นใจตายๆไปซะแน่นอน

            “รู้ไหมว่าผมชอบตอนไหนที่สุด” เสียงแหบทุ้มถาม ควานลินจับคางมนให้หันกลับมาสบตากัน เขาเห็นคิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความสงสัย

            “...เวลาหมอขึ้นให้ แม่งโคตรดะ...เฮ้ย!” เด็กหนุ่มร้องลั่นเมื่อโดนมือหนักๆทุบเข้าให้ที่กลางหลังดังอั้ก รู้สึกเหมือนหลังหักไปแล้วด้วยซ้ำ คนบ้าอะไรตัวเล็กแต่แรงเยอะฉิบหาย

            “หุบปากเสียๆของนายไปเลยไป” นิ้วเล็กชี้หน้าคาดโทษเด็กแก่แดดที่นับวันจะได้ใจใหญ่ ปล่อยไว้ไม่ได้ไม่งั้นจะเหิมเกริมจนเอาไม่อยู่ เห็นทีจะต้องกำราบให้รู้ซะบ้างว่าใครเด็กใครผู้ใหญ่

            “แล้วก็เลิกโม้ซะ ของจริงมันเพิ่งจะเริ่มเด็กน้อย”

.

.

.

            “อ่า อืมมม” เสียงทุ้มครางต่ำในลำคออย่างสุขสมยามที่สะโพกอิ่มขยับขึ้นลงจนเสียงสวบสาบดังไปทั่วห้อง ควานลินมองใบหน้าหวานชื้นเหงื่อที่เชิดขึ้นด้วยความเสียวกระสัน นิ้วเรียวส่งไปบีบเฟ้นยอดอกสีสวยที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าจนมันกลับมาแข็งชันสู้มือพอๆกับท่อนล่างที่กำลังเสียดสีกะหน้าท้องตน

            “ซี้ดดดด” ถึงกับสูดปากด้วยความเสียวซ่านเมื่อพัคจีฮุนโน้มตัวลงมาใกล้แล้วใช้ริมฝีปากอุ่นร้อนดูดเม้มซอกคอตนจนเกิดรอยรักไปทั่วทั้งที่ยังขยับสะโพกขึ้นลงอย่างชำนิชำนาญ ไลควานลินชอบใจทุกครั้งที่สามารถปลุกสัญชาติดิบในตัวคุณหมอพัคขึ้นมาได้ อาการเขินอายหมดไปเหลือไว้เพียงความปรารถนาที่ลุกโชนดั่งช่วงเวลาที่เขาเทน้ำมันราดบนกองเพลิง

            “ฮื่อ” จีฮุนส่ายหน้าไปมาด้วยความทรมานเพราะควานลินกระแทกสวนกลับมาลึกจนแทบอ้าปากค้าง ร่างเล็กถูกพลิกกลับมาให้อยู่ใต้อาณัติของวาทยากรที่เริ่มจังหวะเพื่อสรรสร้างดนตรีบทใหม่ให้ไพเราะยิ่งกว่าครั้งไหนที่ผ่านมา

            “หมอ” ไลควานลินเรียกคนใต้ร่างเสียงกระเส่า เขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน พัคจีฮุนเวลานี้น่ารักเกินไป น่ารักจนเขาอยากจะแตกใส่ให้ไว อยากให้ฝากตัวตนไว้ในร่างกายของใครอีกคน

            “อือ?” เสียงหวานขานรับในลำคอเพราะไม่มีแม้แต่แรงจะพูดออกมา สะโพกอวบอิ่มลอยสูงขึ้นจากเตียงนุ่ม มือเล็กขยำผ้าปูที่นอนจนแทบขาดไม่ต่างอะไรกับนิ้วเท้าที่จิกเกร็งแน่น ไม่มีแม้แต่เสียงร้อง และนั่นหมายความว่าความปรารถนามันเดินทางไปถึงความสุขสมอันสูงสุดแล้ว

            “อื้มมม” ควานลินเห็นท่าแบบนั้นก็ไม่รอช้าที่จะโถมพายุเข้าใส่เพื่อให้ไฟกองใหญ่มันโหมกระพือ กระทั่งความร้อนรุ่มนั้นแผดเผาพวกเขาทั้งสองจนหลอมละลายกลายเป็นหนึ่งเดียวกันในที่สุด

กลับไปอ่านต่อเด็กดี